Gisteravond (10 uur) nog even een bezoekje aan de huisartsenpost gebracht. J was lekker aan het klieren met een vriendje terwijl hij zijn laatste 5 km aan het wandelen was. Hij zat met zand te gooien, vriend gooit een steen. Natuurlijk richt hij op J’s benen, maar raakt zijn hoofd. Dus J een scheurtje in zijn hoofd, net achter zijn oor (en hoofdpijn). Mama is niet in de buurt, want samen met je moeder lopen is absoluut niet stoer. Gelukkig zijn er andere vriendelijke mensen die hem opvangen. Wond schoongemaakt, bloeden gestopt en J is weer doorgewandeld, wel een beetje aangeslagen.
Alle bloemen en snoepgoed bij het eindpunt zorgen voor een hoop afleiding. Maar niet voor mij. Ik ben flink ongerust. R bekijkt de wond ook en vindt het er niet al te ernstig uitzien. Dat vind ik zelf ook wel, maar toch ik ben geen arts. Bovendien vind ik dat je dingen met het hoofd nooit moet onderschatten. Dus toch de HAP gebeld en die vinden ook dat er even naar moet worden gekeken. Om tien uur kunnen we er terecht.
Arts vindt het gelukkig ook niet zo heel ernstig. Hoeft niet gehecht te worden, maar een drupje superlijm is voldoende. Zucht!
Helaas deze keer geen foto’s - Sorry no pictures this time =)
Last night (10 pm) we visited the local ER for the first time. J had been goofing around with a friend while walking the final 5K. He’d been throwing dirt and the friend tossed a rock. Ofcourse aiming for J’s legs, but really hitting his head. So he ended up with this nice tear behind his ear (and a headache). Mommy wasn’t around, because being around your mom isn’t really cool. Luckily some very nice people did take care of him, got the bleeding to stop and J finished his 5K a bit shaken up.
All the flowers and candy at the finish line made him feel a lot better. However I was still worried sick. R looked at the tear too and thought it wasn’t too serious. That was my opinion too, but hey I’m no MD. And still head trauma isn’t something to take too lightly. I called the ER, explained my concern and they told me to come in anyway. So off we went. Doc agreed it wasn’t too serious, didn’t need stitches but superglue would
fix the problem. Big sigh!
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment