Dit keer krijgen beide mannen een eigen bootje. Heel goed voor Thijmen. Komt hij eens uit de schaduw van grote broer en mag lekker zelf aan het werk ;-)
We zijn benieuwd. Na een kleine aarzeling, gaat hij er heldhaftig in zijn bootje vandoor. Dik een uur later spreken we hem weer als hij aan wal komt voor een boterham. Hij heeft het zo naar zijn zin op het water. Zijn gezicht straalt en hij struikelt over zijn woorden om alles te vertellen. De krentebol wordt haastig naar binnen gepropt. Hij wil zo snel mogelijk weer aan het roer. Hup de plas op.
Jochem is even enthousiast. Altijd wat ingetogener dan zijn broer, maar zijn twinkelende ogen zeggen genoeg.
Ze vinden het super tof, alleen in zo’n bootje. Ook als ze later die middag allebei een keer [of twee] zijn omgeslagen en de giek tegen hun hoofd hebben gekregen [twee duiveneieren]. De bootjes blijven hun beste nieuwe vriend.
Niet alle cursisten zijn al klaar voor het eenmansbootje. Een aantal zitten nog met z’n tweetjes in één boot. Dus blijven een paar bootjes over.
Bij een aantal vaders begint het dan te kriebelen [om een of andere duistere reden hebben moeders totaal geen last van dit soort onbedwingbare kriebels]. Met het excuus: “mijn dochtertje/zoontje wil zo graag een rondje zeilen” [ja ja], wringen die jeukende vaders zich in het piepkleine Optimistje en komen vervolgens terug met een grijns die niet onder doet voor die van hun zeilende koters.
En het moet worden gezegd, dochterlief straalt mee ;-)
Today we go back to the ‘Kurenpolder’ for sail lesson number two.
Both gents are having their own boat this time. Better for Thijmen. This way he won’t be overshadowed by older sibling. And he can do all the work himself ;-)
We’re curious how he’ll manage. After a slight hesitation, he bravely sails away. A little over an hour we see him again, when he’s back ashore for a sandwich. He’s so content on the water. His face is beaming and he’s stumbling over his words. In a hurry to tell his story, before he’s off in his boat again.
Jochem is just as thrilled. As usual a little more subdued than his brother, but those twinkling eyes are saying it all.
Being in the boats all by themselves is a huge kick. Even as later that day, they both capsize once [or twice] and get their heads slammed by the boom. The boats still are their very best new friends.
Not all students are ready for the one-'man' boat. Some of them are still teaming up and share a boat. So quite a number of boats are just lying on the beach. And that makes some dads itch [strange enough none of the moms are bothered by this uncontrollable urge]. And using their daughter or son as an excuse: “they really like to go for a spin” [yeah right], these terrible itching dads are folding themselves in the tiny Optimists and eventually come back ashore with a grin at least as big as their sailing kids’ smiles.
And truth must be said, daughter dearest is beaming as well ;-)
No comments:
Post a Comment