De sprong in het diepe

Onze drie kinderen zijn behoorlijk extreem in hun karakter.

Nummer 1 zoekt altijd uitdagingen. Waarom iets makkelijk doen als het ook veel spectaculairder kan. Doet eerst, denkt later. Waardoor we hier heel wat als-dat-maar-goed-gaat momenten beleven.

Nummer 2 is 180 graden anders. Kijkt eerst de kat uit de boom. Vindt veel dingen spannend of doodgewoon eng. En zal na alles goed te hebben overwogen [en soms na de nodige aansporing] een poging wagen. Voor ons als ouders een stuk rustiger, maar soms kan je het ook overdrijven :p

Nummer 3 is bijna een kloon van nummer 1. Even dachten we nog een meisje, dan wordt alles nu wat rustiger. Maar toen ze met 10 maanden begon te lopen en ook maar meteen haar bed en box uit begon te klimmen, zagen we de bui al hangen. Weer een persoontje dat alles proefondervindelijk lijkt te willen leren. En weer heel veel ik-hou-mijn-hart-vast momenten.

Vanmiddag gingen we met dit drietal naar het zwembad. Nummer 1 zijn we al snel kwijt. Oh daar staat hij, bovenop de hoge duikplank. Waar anders ;-). Nummer 3 kunnen we nog net bij haar zwembandje grijpen, die wilde haar oudste broer al achterna. Nummer 2 twijfelt.

Ik zeg niks, maar mijn ogen zeggen, het hoeft niet knul.

Hij recht zijn schouders en rent dan ook richting duikplank.

De trap op.

Even aarzelt hij weer. Maar hij gaat verder.

Hij staat boven.

Hij kijkt.

Zijn broer springt.

Hij kijkt nog eens.

Hij loopt naar het eind van de plank…

En hij *springt*.

Ik ben verbaasd. Ik ben ontroerd. Ik ben zo trots. De tranen springen in mijn ogen. Een sprong in het diepe. Een overwinning op zichzelf.