100 % proof I'm a total dork

Het bewijs is weer geleverd.

Ik - ben - een - absolute - sukkel.

Ik hou namelijk helemaal niet van tuinieren. Toch ga ik graag naar een tuincentrum.
Ik geniet van de plantjes, de bloemetjes en de jonge ontspruitende boompjes. Maar laat ze allemaal staan. Dat is R's afdeling.

De kinderen genieten van de bonte verzameling huisdieren. Konijnen, cavia’s, hamsters, vissen. Allemaal even lief. En volgens het drietal waarschijnlijk veel gelukkiger bij ons thuis dan in de bakken van het tuincentrum.
Ik wimpel hun smeekbedes af met een standaard “Jongens jullie mogen ze aaien, maar ze blijven wel hier!” en kom steeds dichter bij mijn favoriete afdeling. Accessoires voor in huis.

Hier ga ik echt helemaal los. Ze hebben zulke leuke dingen. Vrolijke kaarsen, chique etagières, lekkere kussens, geinige fotolijstjes. Ik heb geen flauw idee wat het allemaal met een tuin te maken heeft, maar deze branchevervaging lokt mij iedere keer weer richting tuincentrum.

Mijn oog valt dit keer op cappuccino koppen.

Ik - drink - helemaal - geen - koffie.

Ze zijn zo vrolijk. Dus overtuig ik mezelf dat er heus niet perse cappuccino uit gedronken hoeft te worden.

Thee kan toch ook. Of wat denk je van soep voor de kinderen… Opties genoeg :p

Truth must be told.

I - am - a - total - dork.

The fact is I don’t like gardening at all, however I love roaming these huge garden centers.
I enjoy the plants, the flowers, the sprouting trees. But I let them all be. That’s R’s department.

The kids love seeing the big variety of pets. Bunnies, guinea pigs, gerbils, fish. All very adorable. And in their opinion much better off at our place than in these cages of the garden centre. I wave away their pleas with a standard “You can pet them, but they will stay here!” and get closer and closer to my all time favorite department. Home accessories.

Here I just loose myself. So much cute stuff. Nice smelling candles, elegant cake stands, soft cushions, trendy photo frames. I don’t have a clue what all these things have to do with gardening, but this diversification lures me every time inside.

This time these fun cappuccino cups catch my eye.

I - do - not - drink - nor - like - coffee.

They’re so cheerful. So I convince myself you can drink other things than cappuccino from these cups.

Tea for instance….or what about soup for the kids….Plenty of options :p

Moederdag, vaderdag...honddag!

Zou het honddag zijn vandaag. Zo op de laatste zondag van april. Want het was wel feest vandaag zeg!



Samen met grote vriend Moos [en nog wat mensenvrienden] ging ik vanmiddag naar de Galderse Meren. Voor mij de eerste keer, maar Big M had er al vaak over geblaft.

Er was daar bos…en water, veel water…en je mocht er los lopen [tenminste wel van 1 oktober tot 1 mei] . En dat leek *mij* ook wel wat. Zeker met al dat water in de buurt ;-)

En het was zelfs nog beter dan M me had ingewoeft. Er waren namelijk ook nog heel veel andere honden. Groot en klein. Mannetjes en vrouwtjes. En allemaal zonder zo'n stuk touw om hun nek. Nouja een enkeling uitgezonderd, maar dat vond ik eigenlijk ook wel beter zo :p

Het was gewoon helemaal top. De mensenvrienden hadden ook geen haast. Kleine mensen zaten wat met zand te scheppen, dus Big M en ik konden lekker onze gang gaan.

M was wat minder dapper dan dat hij groot is en vond natte poten wel genoeg. Maar ik niet hoor. Welnee! Toen mijn kop bijna onder ging, ben ik maar eens terug gekrabbeld. Gaaf!

Kan mij het schelen dat ik er daarna niet meer uitzag en een uur in de wind stonk. Daar zorgen die mensenvrienden wel weer voor. Ja toch!
Ik kan niet wachten tot de volgende honddag =)

Lekker makkelijk!

R moet een paar avonden werken, dus eet niet thuis. Voor *zijn* avondeten wordt gezorgd op het werk. Lekker makkelijk :p

Als ik de folder van een nieuwe lokale pizza tent in de papierbak wil gooien, denk ik ineens ‘wat hij kan, kan ik ook!’ Het nummer is gauw gebeld en ze hebben ook nog eens een 2 voor 1 aanbieding ;-)

De sperzieboontjes blijven in het groentevak van de koelkast liggen en vanavond doen ook wij ‘lekker makkelijk’ =)

R is working a few nights this week, so he’s not home for dinner. *His* dinner will be served at work. Nice and easy :p

Just as I want to toss a new ad from a local pizza joint in the paper recycle bin, I think ‘why can’t I do the same!’. I quickly dial the number, and they even have a two for one special ;-)

Tonight the green beans stay in the veggie drawer of our fridge and we also have it ‘nice and easy’ =)

Geen Tijd!

Het is de laatste week een verschrikkelijk gespook. Rond een uur of zeven gaat Minke naar bed, maar ze presteert het om er tot vervelens toe weer uit te kruipen en twee uur later nog steeds niet te slapen.

Behoorlijk vermoeiend. Voor alle partijen ;-)

’s Morgens is ze nog wel haar vrolijke zelf, maar ’s middags stort ze in. Slapen wil ze niet.

“Nee daar heb ik toch geen tijd voor.”

Waar haalt ze het vandaan!

Maar vanmiddag heeft ze blijkbaar toch wat ruimte in haar drukke agenda vrij weten te maken, want ik vind haar lekker snurkend op de bank. Oh wat is ze toch een heerlijk ding =)

Zonnige Zondag

Na eerst samen met R eens flink in de tuin gewroet, gesnoeid en vooral geruimd te hebben, mocht ik van mezelf weer verder in mijn fröbelhoek. Het weer is zo prachtig, dat ik eigenlijk gek ben om binnen te gaan zitten. Maar buiten scrappen wil gewoon niet echt. Geloof me, ik heb het al heel vaak geprobeerd ;-)

Bovendien heb ik wel een prachtig uitzicht op drie heerlijk buiten spelende kids, dus zo ben ik er toch een beetje bij :p

En af en toe laat ik me ook verleiden om even een bal mee te gooien. PIG blijft een leuk spelletje. [Voor iedere vrije worp die je mist krijg je een letter, ben je een P-I-G dan ben je af. Meestal maken we er een ander beest van, anders ben je zo snel af. D-I-N-O-S-A-U-R-U-S is heel populair :p]

Tussen het tuinieren en basketballen heb ik toch nog twee nieuwe lay outs afgekregen. Van M’s derde verjaardag. Ik weet het, ik loop een pietske achter, maar goed ze is nog geen vier ;-)



Got the idea from Creating Keepsakes magazine (February) with the ghost flowers.

After first having done some yard work together with R, I allowed myself to get some creative juices flowing in my scrap corner. The weather is so lovely, I am actually a total nut sitting inside. But scrapping outside just won’t work. Believe you me, I’ve often tried ;-)

Besides I do have a wonderful view of three great kids playing outside, so it feels I’m there a bit too :p
Occasionally I do join them shooting some hoops. We still love playing the PIG game. Though usually we think of another creature, to lengthen the game somewhat. We really like D-I-N-O-S-A-U-R-I-U-S :p

But in between gardening and playing basketball I was able to get two lay outs finished. Both from M’s third birthday. I know, I’m a tad behind, but hey she isn’t four yet ;-)

Gecencureerd Scrappen

Het moet niet gekker worden ;-). De jongens gaan zich nu ook met *mijn* hobby bemoeien.

Ik dacht dat ik al aardig rekening met ze hield. Geen roze, geen strikjes, een enkel bloemetje, echt niet te veel.

Ik had wat foto’s bij Pixum besteld en ging even snel door de stapel. Ik haalde de foto’s van Jochem’s spreekbeurt eruit, want daar wilde ik als eerste wat mee gaan doen. Verschrikt kijkt Jochem naar de enorme berg patroontjes papier die ik van het weekend heb gescoord.

‘Ga je daar iets van gebruiken?’
Hoezo?
'Nou het moet wel een beetje stoere bladzijde worden hoor mam!'
O.K...

Verliefd kijk ik naar al mijn nieuwe papiertjes. Ik weet het ik heb een papier tic. Maar goed, misschien moet ik vandaag maar gewoon voor een strakke look gaan. Het is voor zijn album, dus toch wel fijn als het ‘onderwerp’ er ook blij mee is.
Dit is het resultaat geworden. Strak en sober, maar J is er erg gelukkig mee =)

Daarna nog even een snelle LO gemaakt van onze eerste dag wintersport. Toen nog zonder ski’s , maar wel met sleetjes . Ook dikke pret ;-)

Gebakken lucht

De hele dag wil ze al koekjes bakken. Ze is druk in de weer in haar eigen keukentje. Met haar eigen gardes, vormpjes en bakplaat. In haar eigen oventje. Maar dan vindt ze het welletjes. Deze koekjes van vers gebakken lucht zijn het net niet helemaal. Ze is nu klaar voor het echte werk.

En het is ook leuk om samen koekjes bakken. Dus ik vind het prima.
Wij gaan koekjes bakken!
Ze moet alleen wel even wachten tot haar broers uit school zijn. T zou met wat aandoen als hij niet mee mag helpen. Ze kijkt me aan. Ik zie haar twijfelen. Maar gelukkig ze besluit er geen drama van te maken. Een aangename verrassing, want we hebben een hoop drama de laatste tijd.





Dus vanmiddag zijn we met zijn drietjes lekker aan het mixen en rollen gegaan. Een kwartiertje in de oven en toen hadden we dit:

Heerlijk hoor, maar toch nog niet helemaal af. Dus ging het tweetal voor de ‘finishing touch’. Terwijl ik het avondeten maakte, zorgde zij dat het helemaal goed ging komen met de koekjes. En het is gelukt. Het glazuur en de versiertroep zit overal. Mijn keuken is één plakkende bende.

Maar de koekjes zijn werkelijk prachtig =)

Uitverkoop

Wie houdt er nou niet van een goede uitverkoop.
Het is toch heerlijk om mooie spullen voor soms wel minder dan de helft van de prijs te kunnen kopen.
Toch kon ik vandaag niet echt vrolijk worden van deze uitverkoop.

Mijn favoriete, lekker-om-de-hoek, scrapbook winkel heeft namelijk besloten de handdoek in de ring te gooien. Ze hebben net hun 1-jarig jubileum gevierd. En na zo’n eerste jaar ook voor zichzelf de balans opgemaakt. Ze kunnen helaas het hoofd niet boven water houden.

Heel hun ziel en zaligheid hebben ze in de winkel gestopt. Zich helemaal kapot gewerkt. Maar hun droom heeft niet mogen uitkomen. Dit weekend proberen ze zoveel mogelijk van hun voorraad te verkopen. Alles voor de helft van de prijs. Een superdeal zou je zeggen. Normaal zou ik een gat in de lucht springen. Maar nu maakt het me alleen maar heel erg verdrietig.

Heel veel sterkte lieve Patricia en Ed van Scrapbook Paradise. Het ga jullie goed!

Teun

Vanmiddag kwam Teun de Nooijer voor een signeersessie naar onze hockeyclub. Buiten hockeyend Nederland zegt die naam niemand bijster veel. Maar als je bedenkt dat hij tot drie maal toe tot Wereldhockeyer van het Jaar is uitgeroepen, is dat eigenlijk best een beetje vreemd. Roep de naam Ruud van Nistelrooy en iedereen weet meteen over wie je het hebt. Terwijl hij alleen maar is genomineerd voor de titel Wereldvoetballer van het Jaar. Maar goed dat even terzijde.


Wij vonden het hartstikke leuk dat Teun van zijn thuisclub Bloemendaal naar Brabant was afgereisd. En daar met engelengeduld honderden handtekeningen heeft gezet op de meest uiteenlopende voorwerpen. Alles met een grijns van oor tot oor. Daar wint hij voor mij de titel Vriendelijkste Hockey Persoonlijkheid al mee.





De jongens vonden het helemaal super. Hebben vol bewondering naar de bal en stick trucjes van hun held gekeken, koesteren hun gesigneerde hockeysticks en dromen dat op een dag ook zij hun handtekening mogen uitdelen…Niks mis met dromen toch ;-)

Buddies

Je zou misschien verwachten dat dit gaat over de innige vriendschap tussen mijn zoon en zijn beste vriendje. Of over de onvoorwaardelijke liefde tussen dochter en hond. Maar nee, ik heb het over die plakdingen, waarmee je vroeger [of misschien nog steeds] je favoriete helden aan de muur kleefde.

Ik was eigenlijk het bestaan van de stopverfachtige uitvinding vergeten. Stom stom stom! Want ze hadden me heel wat ergernissen kunnen besparen. Het zit namelijk zo.

Al ruim een jaar geleden hebben we onze hal een fris kleurtje groen geschilderd. Want dat staat zo gezellig met van die zwarte Ikea fotolijstjes. Het hele plaatje had ik al in mijn hoofd. R heeft het schilderwerk gedaan. En ik mocht aan de slag met de fotolijstjes. Alleen had ik de taken beter anders kunnen verdelen. Want het schilderen van de muren had heel wat minder voeten in aarde dan die lijstjes. Het netjes waterpas hangen was nog het minste probleem.

Eenmaal aan de muur bevestigd, heb ik welgeteld vijf minuten van een keurig symmetrisch, uitgelijnde foto collage kunnen genieten. Toen trok R de gangdeur dicht en hingen al mijn lijstjes scheef. Tja en dan moet je net mij hebben. Ik, de niks-mag-scheef-hangen neuroot.
Vervolgens ben ik van alles gaan bedenken om het probleem van de verschuivende fotolijstjes te verhelpen. Maar helaas zonder gewenst effect.

Gewoon maar weer iedere keer, dag in dag uit die lijstjes recht hangen dus. Het begon bijna therapeutische vormen aan te nemen. Het hielp me bijna van mijn niks-mag-scheef-hangen manie af. *Bijna* Want van de week zag ik precies dezelfde lijstjes bij vriendin E hangen. Recht! En zo kwam mijn frustratie weer boven borrelen.

Hoe kreeg zij dit voor elkaar? Wat is haar geheim?
Blijkbaar hangen haar lijstjes aan een iets stevigere muur dan ons eigen gipswandje en blijven de lijstjes gewoon spontaan recht hangen. Maar de lieverd dacht wel even hardop met me mee.

Weet je, zouden van die ‘buddies’ niet helpen.
Buddies?
Ja van die posterplakkers, wacht ik pak ze wel even…
Oh natuurlijk buddies!
Eureka! Na lang zwoegen is het eindelijk voor elkaar. Eveline, je bent een kanjer. Je bent gewoon mijn super buddy =)

Een blijvertje

*

In alle hectiek van verjaardagen en kinderfeestjes, zou ik het bijna vergeten zijn. Maar vandaag zijn R en ik precies 19 jaar bij elkaar.

NEGEN-TIEN. Een magisch getal, want dat betekent dat ik vandaag precies evenveel jaren zonder R ben geweest, als met hem.
Best een raar idee. Maar het maakt me wel trots en blij.

Over een hoop dingen twijfelde ik toen ik negentien was. Deed ik wel de juiste opleiding. Had ik wel de goede afstudeerrichting gekozen. Wat voor baan wilde ik gaan zoeken. Profit, non-profit pfff….

Maar over R was geen ene twijfel mogelijk. Dat was tenminste duidelijk vanaf het allereerste moment. Dit is een blijvertje =)

* Een foto letterlijk en figuurlijk uit de oude doos. Gemaakt door vrienden in Thunder Mountain, EuroDisney '92

De Piano

Geweldig vindt ze het.

Ze mag zomaar van vriendin E. achter de piano zitten.
Op de gloednieuwe piano kruk. Waar je heerlijk rondjes op kan draaien.
En bij alleen zitten en draaien blijft het niet. Nee, ze mag er zelfs op ‘spelen’.


Van mama mag het niet.
Maar van E. lekker wel.


En het is haar piano.
En haar piano kruk.
En haar huis.
En dan gelden ook *haar* regels.
Dat zegt mama altijd zelf :p

Gelukkig mag 'mama' ook even wat foto’s maken met E’s camera van deze concert pianiste in de dop.
Ik zou het ontzettend leuk vinden als ze later ook piano wil gaan spelen. Een klein gemis uit mijn eigen jeugd ;-)





She loves it.

Friend E. allows her to sit behind the piano.

On the brandnew piano stool. That can go round and round and round.

And sitting and turning isn’t all. No, she can actually ‘play’ the piano.

Mom said no.

But E. says it's OK.

And it is her piano.
And her piano stool.

And her house.

So then we go by *her* rules.

That’s what mommy always says :p

Fortunately I'm allowed to take some picture with E’s camera of our future concert pianist.I’d love for her to have piano lessons one day. A small absence in my own childhood ;-)

Acht

Vandaag vieren we jou.
Vrolijk zingen [sorry Jester, blaffen] we je toe.

Je straalt van oor tot oor. Al weken kijk je uit naar deze dag. Eindeloze verlanglijstjes heb je gemaakt. Maar iedere dag staat er weer wat anders op. Geen wensen hebben is lastig, maar zo’n wispelturig lijstje maakt het er ook niet makkelijker op.

Als J op zijn verjaardag een halve * DS krijgt [* de andere helft moet hij zelf bijleggen], wordt alles rigoureus van de lijsten gewist en weet je het zeker. Die wil jij ook!

We kijken het een paar dagen aan.
We kennen je inmiddels.
Er kan nog een hoop veranderen ;-)
Maar nee, je houdt het echt bij een zilverkleurige DS.

Zaterdagochtend. Nog een laatste check. Je blijft erbij. Spaarpot is al gecontroleerd voor de eigen bijdrage. Dat is geen probleem. Dus de DS wordt het. En je bent helemaal blij.

Van harte gefeliciteerd Thijmen!

Today we’re celebrating you.
We sing [sorry Jester, bark] for you cheerfully.

You’re face is beaming. For weeks you’ve been waiting for this day. Endless lists you’ve made with things you like to get. But they change daily. Not having any wishes is hard, but these fickle lists aren’t making things easier either.

When J gets half * of a DS for his birthday [* the other half he has to chip in himself], all lists get erased and you know for sure. You want one too!

We wait a few days.
We know you pretty well by now.
Things can change ;-)
But not this time, you really want a silver colored DS.

Saturday morning. One final check. You stick with it. Even emptied your piggy bank to make sure. No problem there. So it’s really going to be a DS. And you’re so happy.

Happy birthday Thijmen!

Mijn superheld

Lieve Thijmen,

Morgen is het alweer acht jaar geleden dat je je bijzondere entree deed.
Je bent lekker thuis geboren. En het ging allemaal prima… totdat we zagen dat je wel een heel klein manneke was. Niet eens 5 pond. Maar 5 gram zwaarder dan je 5 weken te vroeg geboren broer. Niet goed.

Je had moeite je kleine lijfje warm te houden en drinken was ook lastig. Nog geen 8 uur na je geboorte, rende ik met je door een ziekenhuis om je zo snel mogelijk in een couveuse te krijgen. Flinke stress.

Daarna waren de eerste drie maanden een roze wolk, maar toen kreeg je andere uitdagingen: vreselijk eczeem, nare allergieën, angstaanjagende kinkhoest (weer naar het ziekenhuis) en aansluitend astma. Het was drie jaar sukkelen. Toen was je er van af. Even geleidelijk als het allemaal begonnen was.

Je hebt je er als je favoriete held Superman doorheen gesleept. En ook nu krijgen nieuwe uitdagingen je niet klein. Altijd ben je ons vrolijke mannetje geweest en gelukkig ook gebleven ;-)

Lieverd, jij bent *mijn* superheld. Je opgewekte karakter, je zorgzaamheid en je optimisme. Ik kan nog veel van je leren.
Ik ben zo blij dat ik je mama mag zijn.

Dikke kus,
mama

Nijntje

De nieuwe aktie van Bruna.
Moet ik hier verder nog iets over zeggen.....

Nah, dacht het niet ;-)

[nog 20 te gaan]

Tien

En zo is-ie dan nu, tien jaar!

Net wakker gezongen door de familie. Ogen nog halfdicht van de slaap [of was het nou door die nare flits van het fototoestel, bedankt mam!]











Traditie getrouw volgt dan een ontbijt op bed [niet zo erg uitgebreid dit keer] met natuurlijk een beschuit met blauwe muisjes en cadeautjes.

Na beneden nog wat meer te hebben gegeten en natuurlijk even met de nieuwe aanwinsten te hebben gespeeld is het toch tijd om naar school te gaan.

En tien is gelukkig nog niet te oud voor traktaties. Het zijn mini cakejes, vermomd als zakjes popcorn. Ik vond ze zelf best geinig :p

's Middags hebben we gelijk zijn verjaardag met zijn vriendjes gevierd. Een beetje avontuurlijke invulling. We zijn gaan wandklimmen bij Yellow Stone in Roosendaal. [Nog ontzettend bedankt voor de tip Esther, het was helemaal toppie!]

Na duidelijke instructies mocht het gezelschap de eerste poging wagen. Aan R en mij de eer om het hele spul te zekeren, zodat ze niet te pletter zouden vallen, als er iets mis zou gaan. Maar het ging allemaal prima en we hebben met z'n allen een super middag gehad.

Jochem klimt naar boven.

[Uhm, die zwarte sokken waren eigen initiatief :p tja je moet ze 'loslaten' hè =) ]

Iedere keer weer even controleren of alles goed vastzit. Check, alles goed, dan mag je omhoog!

Zo'n wiebelende touwladder is een flinke uitdaging, maar wel erg leuk.

En dan wordt haar immense geduld beloond.

Ze heeft zich echt voorbeeldig gedragen. Heeft braaf zitten wachten [en iedereen die onze M persoonlijk kent, weet dat dat voor onze stoere ik-wil-met-alles-meedoen-want-wat-zij-kunnen-kan-ik-ook meid een topprestatie is].

Rolf, de instructeur vindt ook dat ze superlief is geweest en verzint de ultieme beloning...

Zij mag ook in vol ornaat omhoog. Zie dat grijnzen dan =)

Mijn kanjer

Lieve Jochem,

Daar lig je dan.

Morgen is het alweer tien jaar geleden dat je best een beetje onverwacht het daglicht zag.
Na 35 weken hield je het voor gezien daarbinnen en was je klaar voor het grote avontuur. We wisten gelijk wat voor vlees we in de kuip hadden:

Nieuwsgierig, enthousiast en een tikkeltje ongeduldig.

Je bent het nog steeds. En een doorzetter. Dat liet je die eerste weken ook gelijk al zien.

Lieverd, je lijkt eigenlijk niks meer op dat kleine bundeltje van 2.345 gram en 46 centimeter. Maar mijn gevoelens blijven hetzelfde. Ik vind je een kanjer.

Dank je wel dat je tien jaar geleden bij ons bent gekomen.

Liefs,
Mama

Dear Jochem,

And there you were.

Tomorrow, ten years ago you made your entrance into the world.

Quite unexpected I must add. As after 35 weeks on the inside, you decided you had enough and felt ready for the big adventure on the outside. We knew what you were like that very instant:

Curious, eager and a tad impatient.

You still are. And one with perseverance. You showed us that from the start too.

Sweetie, you don’t look anything like that little bundle of barely 5 lbs. and 18 inches. But my feelings for you remain the same. You rock. Thanks for making us a family ten years ago.

Love,
mom