Weer naar de HAP

Terwijl ik de laatste hand aan het avond eten leg, komt J brullend binnen. Mam, kom snel Thijmen heeft zich heel erg pijn gedaan. [Op de een of andere manier gebeuren dit soort dingen altijd rond etenstijd.]

Ik snel naar buiten en vind T met een enorme schaafwond over de hele lengte van zijn scheenbeen. De schaafwond valt wel mee, maar onderaan zit ook nog een diepe snee. Vreemd genoeg stroomt er geen bloed uit [gelukkig maar, bloed maakt me altijd een beetje wee in de maagstreek], maar gezien de diepte heb ik er mijn twijfels over.

Na eerst beide jongens een beetje gekalmeerd te hebben, toch maar weer de HAP [Huis Artsen Post] gebeld. Komt U maar even langs mevrouw. We wonen redelijk bij de HAP in de buurt [in ons geval geen overbodige luxe] maar natuurlijk wel drie koters die ingeladen moeten worden. Vijf minuten later worden we al geholpen. Moeders heeft het goed ingeschat, het moet inderdaad worden gehecht.

Arme T is zo gestresst van prik en naald en draad dat hij helemaal zit te klappertanden. Ik heb zo met hem te doen. Gelukkig helpen mijn troostende woorden en het kordate optreden van de arts en staan we zo'n twintig minuten later weer buiten. T eerst nog wat wankel op de pootjes, maar van onderstaand maal is hij weer helemaal opgeknapt. Alsof ik het van te voren wist dat er iets stond te gebeuren...


While I'm almost done fixing dinner, J is holloring for help. Mom you need to come, Thijmen is hurt BAD! [Somehow things like this always happen while I'm fixing dinner.]

I race to our backyard and see T with a nasty scraped shin. I'm not too worried about the scrape, but there's also a deep cut about an inch in length. Strange enough there's no blood gushing out [blood alwyas makes me feel a bit queasy], but the depth does worry me.

After first calming down both boys, I call the ER and yes mam, you better come in and have it checked out. We do live fairly close to the ER [in our case a necessity], but still I need to load three kids in the car first. Only five minutes later the Doc can see us. And mom was right, it needs to be stitched up.

Poor T is totally stressed out when he sees the syringe, needle and thread, his teeth are chattering. I'm feeling so sorry for him. I do manage to comfort him a bit and with a very firm physician we're in the car home again some twenty minutes later. T a little wobbly on his legs at first, but after his favorite dish [see below] he's all perky again. Like I knew something was going to happen today...