Beating Murphy's Law

Wat een dag gisteren. Donderdag belt R dat hij pas zaterdag terug komt, omdat het vliegtuig kapot is. Natuurlijk zijn we teleurgesteld, maar hé na dik drie maanden kan die ene dag er ook nog wel bij. Ik wil het ‘extra’ dagje nuttig besteden, maar alles loopt compleet anders dan ik me heb voorgesteld.

Eerst belt school dat Jochem ziek is. Ik haast me naar zijn klas en neem een zielig groenogend hoopje kind in ontvangst. Dit lijkt op de wet van Murphy. Slecht nieuws komt nooit alleen. Nadat ik Jochem op de bank heb geparkeerd met een dekentje en een teiltje [geen overbodige luxe], doe ik een poging mijn mentale lijstje nog enigszins af te werken. Bed verschonen, was in de machine, boodschappenlijstje maken….

Onderwijl check ik mijn mail nog even snel. Mailtje van R. Goed Nieuws is het onderwerp. Vervolgens lees ik dat er wel een ander vliegtuig is gecharterd. Ze komen toch vrijdag thuis en zelfs vroeger dan eerst gepland. Ik kijk op mijn horloge. OK de planning voor vandaag kan bij deze overboord worden gegooid. Ik moet nu echt opschieten om de meest urgente dingen af te vinken. Misschien toch even wat boodschappen halen?

Jochem ligt bijna te slapen en vindt het goed. Gelukkig zijn de winkels dichtbij en ben ik twintig minuten later weer thuis. Daarna Thijmen en Minke opgehaald van school, boterhammen gegeten, woonkamer versierd voor een feestelijk welkom, vlug onder de douche gesprongen en daarna richting Eindhoven gereden.

We hebben allemaal de terugkomst een beetje anders voorgesteld. Jochem zit echt doodziek op een stoel in de aankomsthal, een plastic zak bij de hand, waarin hij helaas af en toe zijn neus moet steken : ( Ik blijf met Minke bij hem zitten, terwijl Thijmen met zijn neus tegen de glazen deuren gedrukt, de eerste glimp van papa opvangt. Stralend komen ze met zijn tweetjes onze kant oplopen. Jochem doet ook zijn best te stralen, maar dat is niet makkelijk met een tegenstribbelende maag.

We gaan snel naar de auto. Komen onderweg naar huis in geen enkele vrijdagmiddag/avond file. Halverwege de avond knapt Jochem gelukkig weer helemaal op van een beker cola en wat droge rijst en kan ook hij weer blij zijn. Met een herenigd gezin win je het lekker toch van Murphy =)




What a day yesterday. Thursday afternoon R calls that his flight is delayed. His will arrive on Saturday evening instead of Friday. Ofcourse we’re disappointed, but hey after three months what’s another day. I like to spend this ‘extra’ day useful, but everything takes a complete other course.

First school calls that Jochem is sick. When I pick him up from his class, I find one pitiful greenish looking little fellow. It feels like Murphy’s Law. Bad news never comes alone. After I put Jochem on the coach with a blanket and a tub [quite necessary], I try to get on finishing my mental list. Change the beds, putting the next load in the washer, another in the dryer, finish my grocery list…

Meanwhile I also check my mail. An e-mail from R. The subject says Good News. And then I read they were able to charter another plane after all. So he will arrive today. Even earlier than planned initially. I check my watch. OK now I can really toss today’s planning. I have to hurry so I can at least finish the most urgent chores. Like grocery shopping.

Jochem is almost sleeping and with his consent I rush to the store. Thank God it’s real close by so within 20 minutes I’m home again. Then I get Thijmen and Minke from school. Eat lunch, decorate the living room with banners and streamers and jump in the shower. Then it’s time to go to Eindhoven Airport.

We all thought R’s return would be a bit different. Jochem is sitting in a seat in the arrival hall. Holding tight to a plastic bag, that he occasionally has to use : ( Minke and I sit next to him, while Thijmen is waiting for the first glimpse of his dad. His nose pressed to the glass doors. Beaming he shows his dad the way to where we are. Jochem is trying to beam too, but not very succesful with an upset stomach.

We quickly leave. And are blessed with no Friday afternoon/evening traffic jams. And also once we’re home Jochem starts feeling better after drinking a glass of coke and eating some plain rice. I guess with a family reunited you can beat Murphy =)