Stiekem op het IJs

Terwijl ik vanmiddag de tafel dek voor de lunch, laten de jongens even de hond uit. Dik drie kwartier later zijn ze nog niet terug. Het is ijzig koud buiten en hoewel de hond zo’n lange wandeling geweldig vindt, wordt hij er door zijn jonge bazen zelden op getrakteerd. Meestal wordt het tien-minuten-rondje gebruikt om hun P.R. te verbeteren ;-)

Waar blijven ze nou. Ik heb ze nog op het hart gedrukt dat zowel zij als hond NIET op het ijs mogen. Ik hoor de drie keer dat ik het heb gezegd nog nagalmen. Maar ja het blijven kleine jongetjes [kan beter kinderen zeggen, want ik heb niet de illusie dat het geslacht in dit gezin veel uitmaakt].

Ik pluk M uit haar verkleedkist, kleed haar wat warmer aan dan de prinsessenjurk waarin ze nu is gehuld en spring op de fiets. Jemig het is echt koud! Ik fiets de route naar de grote visvijver, geen kids. En weer terug langs de andere kant. Nog steeds geen kids. Ik heb het nu al stervenskoud [daarbij wel opmerkend dat ik in tegenstelling tot de jongens een verschrikkelijke koukleum ben, maar toch].

Ik ben weer thuis. Helaas nog geen jongens en geen hond. Ik bedenk een alternatief waar ze zouden kunnen uithangen. En net als ik die kant op wil gaan, zie ik ze ineens aan het eind van de straat opdoemen. Mijn gebeden zijn verhoord, want in dat stadium ben ik inmiddels. Wat ben ik blij ze te zien. Minke begint ook spontaan te juichen.

Ik hol naar ze toe en vraag waar ze helemaal naartoe zijn gewandeld. Inderdaad naar de visvijver. Ik zie Thijmen’s wangen kleuren. En niet van de kou :p Het hoge woord komt er meteen uit. Mam, we zijn toch stiekem op het ijs geweest. Ik probeer boos te worden. Maar in eerste instantie lukt het me niet eens, zo opgelucht ben ik dat ze er weer zijn.

Eenmaal binnen, met een beker warme chocolademelk en een tosti, vertellen ze het hele verhaal in geuren en kleuren en ik zie twee schuldige gezichtjes als ze door krijgen hoe ongerust ik ben geweest. We spreken af dat we later nog een keertje met z’n allen terug gaan en dat ze onder toezicht het ijs op mogen. Als we met z’n vijven het ijs bekijken blijkt het een stuk minder dik te zijn dan de optimisten dachten. Zij schatten het toch wel op een centimeter of twintig (ja ja). R meet het op. Het haalt de zes nog niet. En het wemelt van de dikke scheuren en gaten. Als ze te dicht bij elkaar staan, begint het angstaanjagend te kraken. Daar schrikken ze toch wel een beetje van. Maar of het genoeg is…







While I'm setting the table for lunch this afternoon, the boys take the dog for a short walk. But after 45 minutes there's still no sign of them. It’s freezing cold and though the dog must love it, he rarely gets a treat like this from his young owners. Usually the 10-minute-lap is a challenge to set a better P.R. ;-)

Where are they? I did stress the fact they and the dog could NOT go out on the ice. I can still hear the three times I told them echoing in my head. But boys will be boys [I should say kids, because I don’t think gender matters in this family].

I grab M from her dress up chest, put some more clothes on her than the princess gown she’s wearing and hop on my bike. Gee whiz, it’s cold! I bike to the big fish pond, no kids! I peddle back, taking a different route, still no kids. I am really freezing cold [I have to say the boys don’t have my cold-blooded gene, but still].

When I get home, there’s still no sign of the boys nor dog. I try to think of any other place they could have taken the dog. And while I’m getting ready to go there, all of a sudden I see them looming up at the end of our street. Thank you God. I’m so happy to see them. And even Minke is cheering.

I run toward them and ask where they’ve been for the past hour. To the pond. I see Thijmen’s cheeks turning pink. Not from the cold :p Immediately he’s spilling his gut. Mom, we did go on the ice! I try to get mad. But I can’t, I’m just too relieved.

Once we’re inside, drinking some hot cocoa and eating a grilled cheese sandwich, they tell their story and when I tell them mine I see two very guilty faces. I promise we will go there again together. And they can go on the ice when supervised. Later the five of us check out the ice. It’s by far not as thick as they thought it was. The optimists think it’s at least 10 inches [yeah right]. R measures not even 2 inches! The ice is covered in big tears and holes. When they’re standing too close together we hear a nasty creaking sound. It really scares them. But if it’s enough…