Vroeg

Sinds 9 jaar geleden J zijn entree maakte, zijn onze uitslaapdagen voorbij. Als we af en toe vrienden horen vertellen hoe ze hun kinderen 's morgens wakker moeten maken rollen we wat met onze ogen en halen de schouders op. Dat gebeurt in ons huis dus nooit. Hoewel een keertje uitslapen best leuk zou zijn, hebben we er eigenlijk weinig last van. R en ik zijn beide meer ochtend dan avondmensen (of zijn we dat noodgedwongen geworden, wie zal het zeggen) dus is ons motto gewoon carpe diem en begint de dag standaard rond half zeven.
Vanochtend kwam M als eerste om kwart voor zes (ochtendmens of niet, dat is zelfs voor ons te vroeg, zeker op een vrije dag). Gelukkig viel ze wel weer tussen ons in, in slaap. Om kwart voor 7 komt T buurten: zijn jullie al wakker? Ja nu wel! M ook weer wakker en samen liggen we wat naar Z@ppelin te kijken (arghhh Kabouter Plop, "daar word ik zo moe van!"). Een aantal programma's later (R en ik zijn inmiddels gedoucht en aangekleed, hond is uitgelaten) zijn T en M ook uitgebuisd en komen naar beneden voor ontbijt. J is er niet bij. Waar is J? Wat is J aan het doen? Het is erg rustig boven. Het is acht uur! Nog steeds geen J. Ik begin me inmiddels ongerust te maken (ja lach maar). Gisteravond ging J namelijk met buikpijn naar bed. Er zou toch niks aan de hand zijn. Iets na achten ga ik toch maar eens bij J kijken. Stikdonker op zijn kamer. Ik klim het trapje op naar zijn hoogslaper, stoot mijn hoofd tegen het plafond (au), maar ben gelijk gerustgesteld, want hij beweegt wat in zijn slaap. Wat is-ie zo lief! Opgelucht klim ik de trap weer af, maar dan wordt J natuurlijk toch wakker. Whaaaaa, ik heb mijn kind wakker gemaakt =)

Since the day J came into our lives, our chances of sleeping in are over. When we hear friends tell about having to wake up their kids in the morning, we roll our eyes and shrug. That never happens to us. Although sleeping in would be nice once in a while, it doesn't really bother us. Both R and I are more early birds than nightowls (or did we become that to survive, who knows?), so our motto is carpe diem and we seize our day every morning around 6.30 am.
This morning M wakes up first at 5.45 (being an early bird or not, that's even way too early for us on a day off). Luckily she snoozes some more in our bed. 6.45 T takes a peak: Are y'all awake? We are now! M wakes up again too and together we're watching some kids tv (a show about these annoying gnomes). A couple of shows later (R and I are showered, dressed and the dog has had his early walk) T and M are done watching tv and ready for some breakfast. J isn't there. Where is J? What's J doing? Upstairs it's very quiet. It's 8 o'clock! Still no sign of J. I am getting worried now (I can hear you laugh). Last night J went to bed with a tummy ache. There's nothing wrong is there? A little after eight I go check on him. His room's still pitchdark. Quietly I climb the ladder to his high-rise sleeper. I bump my head into the ceiling (ouch), but am comforted the same moment he moves in his sleep. Look at him now, what a sweetie! Relieved I climb down again, waking J up ofcourse. Whoooo I woke up my child =)