De tandarts

Vanmiddag een fijne afspraak bij de tandarts.
Helaas was ik bij de laatste controle de pineut en moet er een klein gaatje worden gevuld. Nog niet zo lang geleden zou ik heel heldhaftig hebben gezegd dat dat wel zonder verdoving kan, maar mensen veranderen. Na drie kinderen op natuurlijke wijze en zonder enige vorm van pijnbestrijding op de wereld te hebben gezet, vind ik het nu wel welletjes. Ja graag een pijnloze behandeling dus!

Hoewel ik het zetten van die prik ook al geen pretje vind en dat geduw en getrek in mijn mond ook gelukkig niet iedere dag heb, ben ik er wel blij mee. Na het zien van de foto’s wordt ook nog een tweede gaatje ontdekt, dus die vullen we gelijk ook maar even. Tuurlijk, ga je gang ik lig hier toch, zeg ik wrang.

Nu zo’n vier uur later de verdoving is uitgewerkt, voel ik toch wel dat ik bij de tandarts ben geweest. Met mijn tanden en kiezen is het prima, maar mijn mond. Ik kijk in de spiegel. Mijn mondhoeken zijn een beetje uitgescheurd. AU! Wat een vak zeg, tandarts!

This afternoon I had a nice appointment at the dentist.
At the last check-up I was the only one with problems. Just a tiny cavity that needs to be filled. Not so long ago I would have said bravely that it could easily be done without anaesthetics, but people change. After giving birth to three children without any painkillers, I’m done. So sure I opt for a painless treatment.

Although I do think the shot itself is no fun and the pushing and shoving isn’t something I long for every day, I’m still glad I got it. After taking some X-rays she finds another cavity, so we’ll fill that one too today. Sure, go ahead I’m not going anywhere, I say a bit sour.

After four hours as the anaesthetics are worn off, I can tell I’ve been to the dentist today. My teeth and molars are just fine, but my mouth. I take a look in the mirror. The corners of my mouth are a bit torn. OUCH! What a profession, dentist!