Het duivenei

Wat een schrik!

Gistermiddag, boemeldeboemeldeboem! Met zijn drieen veren we overeind en hollen alledrie richting trap. Daar ligt ze, ons kleine meiske. Met een rotsmak van de trap gevallen, met d’r gezicht op een keiharde stenen vloer.

Mijn hart staat even stil. De jongens beginnen van de stress te huilen. Ik pak haar voorzichtig op en ook zij begint te krijsen. In haar geval een goed teken. Ik zoek naar verwondingen. Dan roept J, mam haar voorhoofd, daar! Dat ik dat niet gelijk zag. Een enorme buil, formaat duivenei. Een beetje verscholen tussen haar haren. OK, hier moet een arts naar kijken.

Ik blijf verbazingwekkend rustig. Jongens schoenen aan, in de auto! Maak nog snel even een washandje nat en race vervolgens naar de huisartsenpraktijk. Daar word ik redelijk snel geholpen door onze eigen huisarts. Hij doet zijn best M te onderzoeken, wat niet makkelijk is. Het hartverscheurende huilen is inmiddels overgegaan in een hartstochtelijk gesnik: Huis toe! Huis toe! Afgewisseld met: Mama neus! Mama neus! De loopneus van het huilen irriteert haar behoorlijk. Vind ik zelf een goed teken. Ze is alert genoeg.

Hij bekijkt de reactie van haar pupillen, checkt haar oren, nek en ruggengraat en is tevreden met de resultaten. Wij ook! We worden naar huis gestuurd met een wekadvies. Dus het is me het nachtje wel. Iedere twee uur wakker maken om te kijken of ze goed reageert. Dat gaat onder de omstandigheden aardig. Natuurlijk wil ze helemaal niet wakker worden. Maar dat wil ik meestal ook niet als ik heerlijk lig te slapen [na een enerverende dag]. Ze opent een half oog en mompelt wat of eigenlijk schudt en knikt ze haar hoofd op de vragen die ik haar stel. Ik ben er tevreden mee. Ga maar weer lekker verder slapen meis.

Om 8 uur vanochtend wordt ze uit zichzelf weer wakker. Helemaal haar vrolijke zelf. Ze vertelt over haar avontuur van gister. Minke trapvallen. Hoofd au. Minke draaien trap. Ze doet het voor [nee, niet op de trap]. Aha! Bovenaan de trap heeft ze rondjes staan draaien. Denk niet dat ze dat nog eens zal doen. Ze schudt in ieder geval ontkennend haar hoofd als ik het haar vraag =)

Shortly after we got back from the doctor's office. Pitiful little thing, with this huge bump.

This morning. All happy again. Swelling is almost gone, but it's still black and blue.

We had quite a scare!

Yesterday afternoon, boink-boink-boink-boink! The three of us jump up and race towards the stairs. There she is, our baby girl. Crashed down the stairs, landing face down on a rock hard tile floor. My heart skips a beat. The boys start to cry. I carefully lift her from the floor and also she starts to cry. A good sign in her case. I examine her for injuries. Then J calls, mom her forehead, look! How could I have missed that? A huge bump, size goose egg. A little hidden behind her hair. OK, I need a doctor to take a look at this.

I stay amazingly calm. Boys put on your shoes, get in the car! A grab a wet washcloth and race to the doctor’s office. Luckily they also think this needs attention quick, so our own family practitioner comes to see us ASAP. He tries his best to examine her, not an easy thing to do. The devastating crying has now become a heartbreaking sobbing: Home! Home! Alternated with: Mommy nose! Mommy nose! Her runny nose is bothering her a lot. Another good sign to me! She’s quite alert.

The doctor checks her pupils, ears, neck and spine and says she’s OK. Thank you Lord! I need to watch her closely though. Also during the night. Every two hours I need to rouse her gently to make sure she’s responding normally. She does well under the circumstances. Ofcourse she doesn’t want to be roused. But neither would I when I’m in lalaland [after a pretty exciting day]. She opens half of an eye and mumbles a bit or better shakes and nods her head when I ask her something. It will do. You go back to sleep my little angel.

At eight o’clock this morning she wakes up on her own. She’s her happy little self again. She’s telling me about yesterdays adventure. Minke fall stairs. Head ouch. Minke turning stairs. She shows me what she’d done [no, not on the stairs]. AHA! She was twirling on top of the stairs and lost her balance. Don’t think she’ll do that again. At least she’s shaking her head very determined when I ask her =)