Grüß Gott

Het is weer maandag. Gewoon een maandag, waarop de kinderen naar school gaan en R aan het werk gaat [en ik voornamelijk bergen wasgoed wegwerk en mijn huis aan kant probeer te brengen]. De vakantie is weer voorbij. We zijn er allemaal een beetje treurig van.

Het was gewoon een top week, die voor ons allemaal nog wel wat langer had mogen duren. Het weer was prachtig. Vele strakblauwe hemels en witte bergen en bomen gezien. De kinderen hebben het super gedaan in hun ski klasjes. En behalve hun ski vaardigheden, is ook hun Duits met sprongen vooruit gegaan :-p

De jongens doen het prima. J heeft iets meer aanleg dan T. Maar beiden gaan heel hard vooruit. In alle opzichten =) De lessen kunnen niet lang genoeg duren [van 10 tot half 4]. Onvermoeibaar. Zodra de les klaar is, sprinten ze met R richting ski lift om nog zo vaak als ze kunnen de rode piste voor de deur af te racen. Tot half vijf, dan vertrekt de lift voor het laatst naar boven.

Voor M was het wel even wennen. Die eerste ochtend zien we haar denken ‘Wat spreken ze hier in hemelsnaam voor Koeterwaals’. Het spelen in de sneeuw is leuk. En ook het glijden met de ski’s is een nieuwe uitdaging. Toch houdt ze het de twee uur niet vol. Zodra we iets te dicht in de buurt komen [voor wat foto’s ;-)] en ze ons ziet, begint ze te huilen. Tja en het moet natuurlijk wel leuk blijven hè.

Even vrezen we dat ze toch nog iets te jong is voor het fenomeen skiën, maar niks is zo veranderlijk als een klein mensje van drie. De volgende ochtend aan het ontbijt, meldt ze vrolijk dat ze vandaag toch zeker weer naar haar vriendjes wil. Jep!

Alles dus helemaal prima. Enige minpuntje is dat T helaas op donderdag iets teveel van zichzelf heeft gevergd. Hij is doodop. Heeft pijn in zijn hoofd en last van zijn buik. We kijken het even aan, maar het waait niet over. Donderdagavond ligt er een zielig hoopje mens op de bank. 40 Graden koorts.

Vrijdag dus geen skiën voor hem en mij. Hij is zo teleurgesteld. Geen eindwedstrijd, geen medaille. Natuurlijk regelen we die medaille voor hem, maar sneu blijft het.

Er zit niks anders op, we moeten volgend jaar gewoon maar weer =)



It’s Monday. Just another ordinary Monday. Kids are back to school and R’s back to work [while I am trying to get rid of this huge pile of laundry and getting my house a bit organized again]. Vacation is over. And we’re all a bit sad.

This past week was just so wonderful. And we weren’t really ready for it to be over. The weather was lovely. Seen heaps of clear blue skies and gorgeous snow covered mountains and trees. The kids did perfect in their ski classes. Their skiing skills as well as their German came along by leaps and bounds :-p

The boys are doing great. J has a bit more talent than T. But both of them go full speed ahead. In every aspect of the word =) Every day they feel their lessons are over too soon [10 till 3.30]. Tireless they are. As soon as class is over, they race R to the ski lifts and come skiing down the red ski slope in front of our apartment as often as they can. Until 4.30 pm, then the lifts close down.

M needs a bit more time to settle in. The first morning we can see her think ‘What in de world are these people gibbering’. She likes playing in the snow. And sliding on these new ski’s is also a fun challenge. But still she doesn’t make it through the two hours her program lasts. When we get too close [for some pictures ;-)], she spots us and starts to cry. We can’t take that. It’s supposed to be fun for all of us.

For a moment we fear she’s still too young for this skiing adventure, but people can change. Especially little three year old girls. Next morning during breakfast, she tells us happily she’s going to play with her friends from ski class again. Yeah!

So everything went just great. Only set back was T. Thursday afternoon it seems he has asked too much of himself. He’s exhausted. His head hurts and so does his tummy. We take him home and hope this will blow over. But it doesn’t. And by Thursday night he’s really very ill. Running a fever over 104. So no more skiing for him and me on Friday. He’s so disappointed. No final ski race, no medal. Of course we make sure he does get his medal, but it’s still very sad.

I guess it’s simple, we just have to go again next year =)