Wedding bells

Er is zo’n periode dat de brievenbus voordurend vol ligt met trouwkaarten.
Vervolgens gaat die trouwkaartenstroom over in geboorte aankondigingen. Beide hartstikke leuk, maar op een gegeven moment stokt het ineens een beetje. Conclusie: we worden OUD [wahaaaaaaaaaa]!
Gelukkig viste ik een aantal weken geleden weer eens een trouwkaart uit de bus. [In dit geval wist het geboortekaartje onze brievenbus eerder te vinden =)]
Vanmiddag getuigen geweest hoe twee mensen elkaar eeuwig trouw beloofden. Blijft altijd ontroeren, snif :p

No pictures due to a dead battery [that has NEVER happened before]. So sorry Suz!

There’s this period in your life, when your mailbox gets flooded by wedding invitations.
After a while the wedding mail changes in birth announcements. Both fun mail, but at a certain time the stream runs dry, kinda. Conclusion: we’re getting OLD [wahaaaaaaaaaaaa]!
But then again we did get another wedding invitation a few weeks ago [in this case the birth announcement had found it’s way to our mailbox sooner =)]
This afternoon I witnessed two people speaking out their wedding vows. Always makes me so sentimental , sob :p

Woordjes doen!

Terwijl ik vanochtend de boterhammen smeer, zet ik J aan het werk om de laatste twee dictee afspraken voor volgende week door te lezen.

[Natuurlijk] Niet één van zijn favoriete bezigheden, dus hij is al gauw afgeleid en begint wat anders te doen.

Dan hoor ik ineens: Jochem woordjes doen!

Het is Minke. Ik lig dubbel van de lach.

De jongens ook, maar ze krijgt haar grote broer wel zover =)

While I’m making sandwiches in the kitchen this morning, I tell J to go over his last two spelling agreements for next week’s spelling test.

[Ofcourse] Not one of his favorite things to do, so he’s easily distracted and starts doing other stuff.

Then I hear all of a sudden: Jochem do your words!

It’s Minke. I’m rolling on the floor laughing.

The boys too, but it does do the trick, she gets her big bro to get busy =)

Appels plukken

In onze tuin staat een piepklein appelboompje. Voor zo’n klein ding, komen er heel wat appels af.

Nadat de eerste lading op de grond is gevallen en door vogels aangevreten of door kindervoeten plat is gewalst, hebben we de rest vandaag maar geplukt. Minke en ik zijn een perfect pluk team. Terwijl ik op een tuinstoel balanceer [oeps] om de appels uit de boom te krijgen, pakt zij de oogst aan en stopt ze netjes in een mand. Ze glimt van trots.

Het is een aardig voorraadje appels. Ik ben geen echte appelkenner, maar gok dat het goudreinetten zijn. Iets te zuur om zo te eten, maar heerlijk voor een appeltaart of appelmoes. Wordt vervolgd ;)

A basket full of nice red juicy apples and the last two still hanging in this tiny tree.

In our backyard there’s this tiny apple tree. But for a tree this size it bears quite an amount of apples.

After the first load has fallen on the ground and gets eaten by birds or squashed by kids’ feet, we pick the rest of them today. Minke and I are the perfect picking team. While I’m balancing on a lawn chair [oops] to get the apples from the tree, she gets the harvest and gently puts it in a basket. She’s glowing with pride.

It’s a nice load of apples. I’m no authority on apples, but guess they’re reinettes. A little tart, so perfect for apple pie or applesauce. To be continued ;)

Some ME time

Het is alweer veel te lang geleden dat ik voor het laatst lekker aan het scrappen ben geweest.

Dit weekend heb ik er eindelijk de rust weer voor gevonden.

[Daar ontbreekt het nogal aan, de laatste tijd :p]

Met een stapel scrap magazines ter inspiratie ben ik aan de slag gegaan en ik heb enorm zitten genieten.

Dit zijn de eerste drie die af zijn.

It has been an awful long time ago, since I’ve done my last scrapping.

Finally this past weekend I found some quiet time to sit down and scrap.

[There’s been a lack of quiet ME time, lately :p]

With a nice stack of scrap magazines for inspiration I got busy and had a great time doing so.

These are the first three that are completed.

Slaapperikelen

Sinds een week of twee is het ineens heel lastig om M ’s avonds naar bed te brengen. Ze wrijft in haar ogen, zuigt hartstochtelijk op haar duim, maar NEE ze in niet moe hoor!

Hoewel de symptomen duidelijk iets anders zeggen, presteert ze het iedere avond inderdaad pas ergens tussen 9 en 10 in slaap te vallen [ondertussen een heerlijke bende in haar kamer makend]. De volgende ochtend is ze rond een uurtje of 11 bekaf en kan ik haar zonder enig probleem haar bed inschuiven voor een middagdutje.

Ik denk dat de slaapjes tussen de middag voor haar gauw afgelopen zijn, zodat ze ’s avonds weer op een redelijk tijdstip in slaap kan vallen. Vandaag maar de proef op de som genomen en het tukkie overgeslagen.

Maarja dan krijg je dit soort schattige plaatjes.

This afternoon at 4.45 pm, she got her own pillow and crashed on the floor.

Since two weeks it’s getting harder and harder to bring M to bed at night. She’s rubbing her eyes, and profoundly sucks her thumb, but NO NO she’s not tired at all!

Though all symptoms are screaming she is, she does stay awake until 9 or 10 pm every night [making a tremendous mess in her room in the meantime]. The next morning around 11, she’s totally beat and it’s a breeze to put her down for a nap.

I do think naptime is soon going to be over for her, so she can fall asleep in the evening at a decent time. Today I put it to the test and skipped her nap.

But then you’re getting these cute pictures.

Streethockey

Het was een heerlijk zonnige dag vandaag.

De kinderen zijn eerst lekker met zijn drietjes en de hond gek aan het doen in de achtertuin. En dan…gaan ze een kijkje nemen in het vernieuwde speeltuintje vlak bij ons huis! Ik val om van verbazing, want normaal willen ze daar nooit heen, terwijl ik zo vaak zeg, ga daar eens kijken om wat buurtkinderen te leren kennen. Ze willen er allebei niet aan.

Gelukkig hebben ze wel genoeg vriendjes van school, maar aangezien school in een andere wijk ligt, spelen ze in het weekend het meeste met elkaar. In het speeltuintje zijn genoeg andere kids aan het spelen. Even later komen ze allebei terug rennen.

Ik kijk vertwijfeld…Mam, we komen onze skeelers halen! We gaan ‘streethockeyen’. Een nieuw verworven vriendje vertelt me ‘da’s Engels’. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Mijn hart zingt. Heerlijk aansluiting met jongetjes in de straat.

Als je maar geduld hebt, komt het allemaal wel =)

It’s been a nice and sunny day today.

The kids are playing in our backyard together with the dog. And all of a sudden....they decide to take a look at the renovated playground across our street! I’m completely surprised, because normally they never want to go there. And I am telling them often, why don’t you go there to meet some kids in the neighborhood. They both decline.

They do have several friends from school, but school is in another subdivision, so on the weekends they usually just play with one another. At the playground there are plenty of other kids. Just a little later I see both of them running home again.

I am in doubt....but then they say: Mom, we need our skeelers! We’re going to play ‘streethockey’. A newly met friend explains to me ‘that’s English’! I can’t hide a smile. I am so happy. Finally they’ve connected with some boys in our street.

Once again, just be patient and it will all work out =)

Annie en d'r tassie

M is gek van tassen.

Vorige week kon ze haar geluk niet op, toen we bij het Kruidvat zomaar een knal roze exemplaar cadeau kregen. Ze vindt het ding helemaal geweldig en zij en tas zijn dan ook bijna onafscheidelijk.

Ik moet er erg om lachen, want zelf ben ik helemaal niet zo’n tassenfanaat.

Het liefste prop ik alles in mijn broekzakken en ben dus ook nog steeds een fan van worker broeken [ook al zijn ze allang niet meer in de mode].

Ons kleine meisje lijkt wat dat betreft dus niet op haar moeder [ook niet op haar vader trouwens =)] en paradeert dus vrolijk rond met iedere rugzak, handtas en boodschappentas die ze tegenkomt.

M adores bags and purses.

Last week she was thrilled when we got this freebie purse at a local drugstore. Hot pink! She loves the thing and she and purse are close to inseparable.

I think it’s very funny, as I am not a particular purse lover. I’d rather stuff everything in the pockets of my pants, which explains my love for worker pants [even though they’re out of style for a while].

Our little girl doesn’t take after her mom on this [nor after her daddy by-the-way =)], so she flaunts joyfully with every backpack, bookbag, purse or shoppingbag she comes across.

Mister Scatterbrain

Onze oudste is een verschrikkelijk warhoofd.
Vergeet hij zijn schoolbeker niet mee naar huis te nemen, laat hij zijn jas wel weer aan de kapstok hangen. We missen altijd wel iets.
Vanochtend zat hij even in de rats. Meneer W zei ineens dat hij nu het dictee ging afnemen. J was in de veronderstelling dat het morgen zou zijn (de vaste dag vorig jaar).
Gelukkig hadden we de vier afspraken al aardig geoefend dus hopen wel op een voldoende. Maar hij is er flink van geschrokken. Wie weet heeft het effect, we wachten het af ;-)


Our oldest is a terrible scatterbrain.
Doesn’t he forget to bring home his cup from school, he will leave his jacket hanging on the coatrack. There’s always something missing.
This morning he was slightly panicky. Mr. W announced to take the spelling test. J thought it was supposed to be tomorrow (the set day of last year’s spelling tests).
Fortunately we did work on the four spelling ‘agreements’ this past week so we’re hoping for a good grade. But it sure gave him a scare. It might teach him a lesson, we’ll see ;-)

The Mayonnaise Jar and 2 Cups of Coffee

When things in your life seem almost too much to handle, when 24 hours in a day are not enough, remember the mayonnaise jar and the 2 cups of coffee. A professor stood before his philosophy class and had some items in front of him. When the class began, he wordlessly picked up a very large and empty mayonnaise jar and proceeded to fill it with golf balls. He then asked the students if the jar was full. They agreed that it was.

The professor then picked up a box of pebbles and poured them into the jar. He shook the jar lightly. The pebbles rolled into the open areas between the golf balls. He then asked the students again if the jar was full. They agreed it was.

The professor next picked up a box of sand and poured it into the jar. Of course, the sand filled up everything else. He asked once more if the jar was full. The students responded with a unanimous "yes."

The professor then produced two cups of coffee from under the table and poured the entire contents into the jar effectively filling the empty space between the sand. The students laughed.

Now, said the professor as the laughter subsided, I want you to recognize that this jar represents your life. The golf balls are the important things---God, your family, your children, your health, your friends and your favorite passions---and if everything else was lost and only they remained, your life would still be full.
The pebbles are the other things that matter like your job, your house and your car.
The sand is everything else---the small stuff.
If you put the sand or the pebbles into the jar first, he continued, there is no room for the golf balls. The same goes for life. If you spend all your time and energy on the small stuff you will never have room for the things that are important to you.

Pay attention to the things that are critical to your happiness. Play with your children. Take time to get medical checkups. Take your spouse out to dinner. Play another 18. There will always be time to clean the house and fix the disposal.
Take care of the golf balls first---the things that really matter. Set your priorities. The rest is just sand.

One of the students raised her hand and inquired what the coffee represented. The professor smiled. I'm glad you asked. It just goes to show you that no matter how full your life may seem, there's always room for a couple of cups of coffee with a friend.

Pirate van Ploenk

Ik moet bekennen dat het al een aardige tijd geleden is, dat ik de jongens heb voorgelezen.
Ze zijn drukker met het verbeteren van hun eigen leesvaardigheid. Ook belangrijk, maar toch is voorlezen en voorgelezen worden een leuke activiteit [bij ons meestal voor het slapengaan].

Ik vind het alleen best lastig een geschikt boek te vinden voor een 7 en 9-jarige. Maar ik heb wat gevonden in de bieb. Sinds zo’n vier avonden zijn de jongens helemaal in de ban van De Pirate van Ploenk*. Een verhaal over piraten wat nog steeds bij beide heren zeer tot de verbeelding spreekt. Het geinige is weer dat het meisje Theetje [koningin van Ploenk] de hoofdpersoon is, dus ook een geschikt boek voor meisjes.

We zijn nu bijna op de helft, dus als iemand nog andere voorlees suggesties heeft, hou ik me aanbevolen. Ik kan er zo van genieten dat ze dit leuker vinden dan de TV =)

It has been a while since I have read to the boys.
They’re both more working on improving their own reading skills. Very important ofcourse, but reading to and to be read to is a fun activity [in our case usually before bedtime].

It was just hard finding a suitable book for a 7 and 9 year old [I still have plenty American books, but they don’t want to hear any English at the moment]. But I did find something at the library. The last four nights the boys are under the spell of The Pirate of Ploenk. A story about pirates, still an interesting topic for both dudes. But the funny thing is, the main character is a girl [queen of Ploenk]. So it’s also a nice book for girls.

We’re almost halfway, so if anyone has any other suggestions I’m all ears. I’m really thrilled they prefer this over TV =)

* auteur Henk Hardeman, illustraties Saskia Halfmouw juni 2007 ISBN 978-90-251-1022-2

De tandarts

Vanmiddag een fijne afspraak bij de tandarts.
Helaas was ik bij de laatste controle de pineut en moet er een klein gaatje worden gevuld. Nog niet zo lang geleden zou ik heel heldhaftig hebben gezegd dat dat wel zonder verdoving kan, maar mensen veranderen. Na drie kinderen op natuurlijke wijze en zonder enige vorm van pijnbestrijding op de wereld te hebben gezet, vind ik het nu wel welletjes. Ja graag een pijnloze behandeling dus!

Hoewel ik het zetten van die prik ook al geen pretje vind en dat geduw en getrek in mijn mond ook gelukkig niet iedere dag heb, ben ik er wel blij mee. Na het zien van de foto’s wordt ook nog een tweede gaatje ontdekt, dus die vullen we gelijk ook maar even. Tuurlijk, ga je gang ik lig hier toch, zeg ik wrang.

Nu zo’n vier uur later de verdoving is uitgewerkt, voel ik toch wel dat ik bij de tandarts ben geweest. Met mijn tanden en kiezen is het prima, maar mijn mond. Ik kijk in de spiegel. Mijn mondhoeken zijn een beetje uitgescheurd. AU! Wat een vak zeg, tandarts!

This afternoon I had a nice appointment at the dentist.
At the last check-up I was the only one with problems. Just a tiny cavity that needs to be filled. Not so long ago I would have said bravely that it could easily be done without anaesthetics, but people change. After giving birth to three children without any painkillers, I’m done. So sure I opt for a painless treatment.

Although I do think the shot itself is no fun and the pushing and shoving isn’t something I long for every day, I’m still glad I got it. After taking some X-rays she finds another cavity, so we’ll fill that one too today. Sure, go ahead I’m not going anywhere, I say a bit sour.

After four hours as the anaesthetics are worn off, I can tell I’ve been to the dentist today. My teeth and molars are just fine, but my mouth. I take a look in the mirror. The corners of my mouth are a bit torn. OUCH! What a profession, dentist!

Thuisfrontdag

Vandaag naar de eerste Thuisfrontdag geweest.
Voor de niet militair ingewijden dat zijn maandelijkse bijeenkomsten georganiseerd door defensie voor de achterban van uitgezonden militairen.
Bij vorige uitzendingen was dat altijd een ontzettend leuk weerzien van allerlei bekenden. Vandaag was het even slikken. Hoewel nog steeds even leuk georganiseerd, kwamen we bijna geen bekenden tegen. Een raar gevoel, maar niet zo vreemd als je vier jaar in het buitenland hebt gezeten. De wereld draait door en de Luchtmacht natuurlijk ook.

Gelukkig kent R de [veelal jongere] collega’s waar hij nu in Afghanistan mee samenwerkt wel, maar voor mij zijn de gezichten van hun vrouwen/vriendinnen totaal onbekend. Voor de jongens was het ook vreemd. Het beperkte aantal kinderen dat er rond liep, was meer de leeftijd van M of jonger. Of ze waren nog in de maak, want er liepen heel wat bolle buiken rond.

Toch was het een leuk gebeuren. Hebben weer smakelijk gelachen om de DVD die er gemaakt is, om een indruk te geven hoe hun leven er daar uitziet. En hebben natuurlijk genoten van de vijf minuutjes dat we even met papa konden chatten via de webcam.

Today we went to our first monthly meeting, organized for spouses and relatives of deployed personnel. With other deployments it always was lots of fun and a big reunion of friends and acquaintances. This time around it was quite different. Still nicely put together with all kinds of information and things to do, but there were hardly any familiar faces. Funny feeling, but not that strange considered we’ve been abroad for four years. Life goes on, also in the Air Force.

Gladly R does know his (often much younger) co-workers in Afghanistan, but to me their spouses/girlfriend’s faces are completely new. For the boys it was also pretty awkward. There were hardly any other kids, and the ones that were around were much younger, more M’s age. Or still in the making, because I did see many round tummies.

However it was a nice happening. Did laugh at the DVD they made to show what life is like there. And ofcourse loved the five minutes we got to chat with daddy through the webcam.

Hiep hiep hoera!

Vandaag is ons kleinste nichtje alweer 1 jaar geworden.

Wat is het toch een schatje.

En voor ons zooooooooooo bijzonder met haar stralend blauwe ogen.

Ze is prachtig.

En dat vindt haar grote neef ook =)

Today our youngest niece and cousin is celebrating her first birthday.

She is such a sweetheart.

And to us soooooooooo special with her sparkling blue eyes.

She is so cute.

And her big cousin thinks so too =)

Exotische saus

Zo’n jaar of vijftien geleden stond er een heerlijk recept in de Tip Culinair. Ingezonden door een lezeres en een lekker ‘gewoon’ recept. Ik (en in tussentijd ook mijn hele gezin) ben er helemaal weg van. Er kleeft alleen EEN klein probleem aan. En dat is het ingredient: exotische saus.

Vijftien jaar geleden overal te krijgen. Zelfs de verschillende merken hadden hun eigen versie in de schappen liggen. In de jaren dat we in Amerika woonden, waren er slechts twee dingen die ik graag uit Nederland opgestuurd of meegebracht kreeg: hagelslag en vooral veel flesjes exotische saus. [Ik geef het gelijk toe, ik ben een beetje maf, maar niet doorvertellen hoor =)]

Af en toe hoorde ik mijn zus zuchten dat het steeds lastiger werd om die flesjes te vinden. Maar dat kon toch niet waar zijn, dacht ik toen… Sorry P. Inmiddels weet ik wel beter. Die saus is gewoon de bekende naald in een hooiberg.

Een mailtje naar Heinz [zoals ik al zei maf] gaf me het verlossende antwoord. Het produkt bestaat nog wel, maar wordt alleen nog verkocht door de winkelketen JUMBO. Dus eens in de zoveel tijd ga ik daar eens heen [niet naast de deur] en sla daar flink in [als ze het op voorraad hebben].

Gisteren had ik een grote meevaller. Mijn stam supermarkt heeft ineens MIJN saus staan. Ik knipper eens met mijn ogen, maar het is echt waar. Ik pak alle flesjes en kieper ze in mijn boodschappenkar. Hopende hiermee een duidelijk signaal af te geven =)

De benodigdheden:
300-400 gram kipfilet
1 grote ui
1 grote courgette
bakje champignons
3 tomaten
1 blikje tomatenpuree
1 fles exotische saus

Alles in kleine stukken snijden. Kip bakken, groente erbij. Even laten fruiten. Tomatenpuree en exotische saus door elkaar mengen. Aan pan toevoegen. Tien minuutjes laten garen. Serveren met rijst!

About fifteen years ago, I came across this yummie recipe in a magazine. It was a reader’s suggestion so a nice and ‘simple’ recipe. I (and now my family as well) are loving it. There’s just this ONE problem with it. One of the necessary ingredients: Exotic Sauce.

Fifteen years ago, you could buy it anywhere. Even the different brands had their own version of it. When we were living in the US, there were only two Dutch products you could really make me happy with: chocolate sprinkles and loads of jars exotic sauce. [OK I admit it, I am a total nut, but don’t tell anyone =)]

Occasionally my sister would complain, it’s getting harder and harder finding those jars. That can’t be true, I thought...Sorry P. I know better now. It’s the infamous needle in a haystack.

I e-mailed Heinz about it [like I said, nutty] and they told me the sauce does still exist. But it’s only sold by JUMBO grocery stores. So every once in a while, I travel all the way to the nearest JUMBO and stock up [when available].

Yesterday I couldn’t believe my eyes. My regular grocery store is selling MY sauce. As fast as I can, I grab all the bottles and toss them in my shopping cart. Hope my point is taken =)

Ingredients:
2 or 3 boneless chicken breasts
1 onion
1 zucchini
3 tomatoes
mushrooms
1 can tomato paste
1 bottle of exotic sauce [start a lobby at Heinz USA =)]

Chop up all ingredients. Bake the chicken. Add the veggies. Let it simmer for a bit. Mix tomato paste and sauce. Add to chicken and veggies. Let it simmer for another 10 minutes. Yummie with rice.

Computer Crash

Even snel een paar regeltjes voor ik weer offline ben. Ik heb gigantische computer problemen op het moment. Dus als er de komende dagen geen postings van mijn hand zijn, is dat niet omdat ik een luie blogger ben, maar gewoon omdat ik geen internet verbinding heb.

We hebben weliswaar drie computers, maar dat helpt op het moment niet zo veel. De nieuwste is totaal gecrashed [hoe kan-ie me dit nu aan doen]. De laptop is in Afghanistan en de andere staat op J’s kamer. Maar die heeft weer problemen om op het internet te komen, of meer erop te blijven.

Ik vind het werken met computers geweldig leuk, maar hoe die dingen werken kan me eigenlijk gestolen worden. Dus morgen maar eens even iemand ernaar laten komen kijken.

Just a quick note, before I’m offline again. I am having major computer troubles. So if there are no postings the coming few days, it’s not because I am a lazy blogger, but just because I cannot get online.

We do have three computers. The newest one crashed [how in the world could it do that to me]. The laptop is in Afghanistan and the other one is in J’s room, but has trouble getting or more so staying online.

I love to use computers, but could care less about the way they work, so I am trying to get some help tomorrow.

Onze trouwdag

That was then…

Achttien jaar samen.

Vandaag tien jaar getrouwd.

Fijne trouwdag lieverd!

And this is now!

Eighteen years together.

Today celebrating our tenth wedding anniversary.

Happy anniversary sweetheart!

De Jurk

Mama, jurkje aan! Zegt M vanochtend vroeg zeer gedecideerd.

Nou vind ik jurkjes geweldig , maar ben toch meer een praktische moeder [helemaal gezien het karakter van onze kleine klauteraar]. Dus ligt haar kast vol met (korte) broeken en shirts.

Maar M houdt vol…jurkje aan! Maar Minke je hebt geen jurkjes.
Ja wel! En ze komt met een pracht exemplaar van afgelopen winter aangedragen, onder een inmiddels uiterst overtuigend: Jurkje Aan!

Ik heb vanochtend nog meer te doen dan ellenlange discussies met mijn twee jarige te voeren, dus denk hupsakee aan die jurk dan maar. Maar ja, ze is lekker doorgegroeid sinds de winter. Jurk gaat met geen mogelijkheid meer over haar hoofd. Een beetje beteuterd, trekt ze nu toch maar de witte broek en T-shirt aan, die ik al had klaargelegd. Ach gossie!

Als we later even een paar boodschappen halen, kan ik het niet laten om nog even in het restanten rek bij Jola te kijken. Minke helpt mee en plukt er meteen een schattig blauw jurkje uit. De enige die er tussen hangt. Maat 116-122 (ze draagt nu 92/98). Ik zie haar verliefd kijken. Ik kijk naar het prijskaartje…6 euro. Meid je krijgt toch je jurk aan vandaag =)

That's what I'm saying. Dresses and climbing just isn't very practical ;)

Sure it is mom. Wheeeeee!

Mommy, wear dress! M is telling me very resolute this morning.

I do love dresses, think they’re very cute, however I’m more the practical mom [especially with our little I-like-to-climb-on-everything-tom-boy]. So loads of shorts, capris and shirts are filling her closet.

But M is persistent…wear dress! But Minke you don’t have any dresses.

Do so! And she’s bringing me this super cute dress from last winter, in the meantime saying very persuasive: Wear Dress!

As I am having more things to do this morning besides arguing with my two year old, I cave in. OK wear the dress. But she has grown a lot since winter, so there’s just no way the dress will fit over her head. Looking a little gloomy, she picks up the white pants and shirt I had laid out for her and puts them on. Poor thing!

When we go grocery shopping later, I cannot resist to browse a bit through the sales rack of this very affordable store. Minke is browsing too and immediately falls for this sweet blue dress. The only one on the rack. Size 4-5 I think. She’s two. But her face is glowing. I look at the price tag…6 euro’s. Girl today you’re wearing a dress after all =)

Back to school

Toch fijn dat de kinderen vandaag net zo blij zijn om weer naar school te gaan, als ze de laatste schooldag waren dat het vakantie was.

Ze hebben er alle drie weer heel veel zin in.

Minke was even bezorgd dat alleen haar broers weer mochten, maar ook zij is vanmiddag weer naar de peuterspeelzaal gegaan.

[Ze had overigens vanochtend haar tas al ingepakt =)]

Really nice that the kids are just as happy today that they’re starting school again, as they were the last day of school with their upcoming vacation.

All three are eager to go.

Minke was a tad worried only the boys were starting school today, but this afternoon it was her turn as well to go to pre-school.

[She packed her bag this morning though, just in case =)]

Labyrint

Vriendin E kent als geboren en getogen Brabantse de omgeving hier op haar broekzak. Erg handig voor mij als totaal onwetende ‘import Brabander’ . Voor vandaag heeft ze een perfect idee om de vakantie af te sluiten. We laten ons graag verrassen, dus volgen haar (en gezin) nieuwsgierig naar Prinsenbeek.

De kids zijn helemaal enthousiast, want we gaan onze weg in een maisdoolhof zoeken. Dat hebben ze nog nooit eerder gedaan en de mensen van het ‘Hof van Overveld’ hebben er ook nog eens iets ontzettend speciaals van gemaakt.

Het is een speurtocht in een doolhof. We moeten 17 letters verzamelen in het doolhof en daar aan het eind van de tocht de juiste woorden mee puzzelen. Het thema is dit jaar zeeheld Michiel de Ruyter [die dit jaar zijn 400ste verjaardag viert], dus de echte slimmeriken onder ons, weten de oplossing al, voor ook maar voet in het doolhof te hebben gezet =) Maar dat mag de pret absoluut niet drukken.

We vermaken ons dik twee uur in het doolhof van ruim 3 hectare. Het is een knap lastig labyrint en de letters zijn goed verstopt. Als de lucht na 2 en een half uur behoorlijk donker boven ons wordt en het begint de donderen, trekken we toch maar de noodenvelop open, die ons de weg langs de gemiste bordjes richting uitgang wijst.

E wij hebben een topmiddag gehad. Kom maar op met je volgende plan =)

Number five, on the back is the letter

Friend E, a born and raised ‘Brabantse’ knows this area like the back of her hand. Very convenient for me as a total oblivious ‘immigrant Brabander’. For today she came up with this perfect way to end our summer vacation. We’re always in for a surprise, so curiously we join her (and family) to Prinsenbeek.

The kids are all excited, we’re going to find our way through a maze. They’ve never done that before and the staff of ‘Hof van Overveld’ went overboard to make this something special.

It’s like a scavenger hunt through the maze. We have to find 17 letters in total and puzzle these to make the right words. This year’s theme is Dutch naval hero Michiel de Ruyter [celebrating his 400th birthday this year], so the real smarty pants in our group already know the answer before having set foot in the maze =) But that doesn’t spoil the fun.

We’re still spending over two hours in the 7,5 acre cornfield. It’s a pretty challenging labyrinth and they’ve hidden the letters well. When after 2 and a half hours the clouds are getting darker and we can hear thunder in the distance, we decide it’s time to open the emergency envelop. The map tells us the spot of the last three missing letters and the way to the exit.

E we had a great afternoon. We’re ready for your next plan =)

Spoiler, if you're planning to go too this year!

The map from the emergency envelop

Rare druif

The grapes are looking nice already.

The kids can't wait to take them down, because they're so yummie!

But I remember last October when we harvested them. Only half was sweet and tasty, the other half was sour. And we ended up throwing most of it away.

[Sorry no wine making skills here =)]

So we have to be patient. Sure we can pick a single grape here and there. But we'll let the majority grow (sweeter) just a little longer.

Zeilkamp

Met het vertrek van R wordt Jochem als maar zenuwachtiger over zijn geplande zeilweekje. Hij gaat best wel eens uit logeren en dat is nooit een probleem. Maar zo’n week van huis, terwijl papa ook nog eens weg is, geeft hem ineens de kriebels.

Uiteindelijk komt het hoge woord eruit: Mama, ik ga eigenlijk liever niet...
Ik ben helemaal opgelucht [erg hè]! Maar ik zie er zelf ook best tegenop. Heb er niks over gezegd, maar vind het allemaal behoorlijk spannend. Slapen in een tentje [niet wetende wat het weer zal doen] en voor het eerst zeilles. Hij kan uitstekend zwemmen, maar toch.

De beslissing is genomen, het zeilweekje geannuleerd en het avontuur wordt gewoon een jaartje uitgesteld. Hopelijk kan hij nu in juni samen met zijn broer starten met de eerste zeillessen en is het die week in augustus niet meer allemaal zo spannend [voor beide partijen =)]



Vandaag nog even gaan kijken bij de laatste dag. Het was er erg leuk. Toch heeft J geen spijt van zijn beslissing. Gelukkig maar. /Today we did go see the kids on camp on their last day. It was a lot of fun. Fortunately J doesn’t regret his decision.

With R’s deployment, Jochem is getting more and more nervous about his upcoming sailing camp. Sure he spends the night somewhere else occasionally and that has never been a problem at all. But leaving home for a week, with dad gone as well, is giving him the chills.

Finally he is spilling the beans: Mom, I rather not go sailing… I am feeling relieved [awful me]! But it was freaking me out as well. Never said a word about my feelings to him, but I felt really worried. Sleeping in a tiny tent [not knowing what the weather would be like] and his first sailing lessons. He’s a great swimmer, but still.

Decision made, sailing camp cancelled and this new adventure postponed until next summer. Hopefully he and his brother will start their first sailing lessons this coming June so next year’s camp wont’ be as scary anymore [for both parties =)]

Hutten bouwen

Waarschijnlijk geïnspireerd door alle drogende dekbedhoezen over de deuren, willen de heren hutten bouwen. Buiten is niet echt een optie, dus wordt de hele woonkamer verbouwd.

Gelukkig heb ik een hele voorraad oude dekbedovertrekken (die eigenlijk alleen maar ruimte in mijn kasten innemen, maar toch zo af en toe weer van pas komen). En genoeg fleece dekens. Maar als zelfs dat niet genoeg is voor hun expansie drift, worden ook de schone handdoeken uit de wasmand gehaald en halen ze de kant-en-klare plastic tentjes uit de kast.

Het is een bont geheel, waar ze wel uren zoet mee zijn. Kon ik wel gebruiken na al het gekibbel van de afgelopen dagen.

inspirational duvet covers

Probably inspired by all the duvet covers, hanging to dry on our doors. The guys decide to build some tents. Outside isn’t really an options, so they start redecorating my living room.

Fortunately I’m having tons of old duvet covers (usually only filling my closets, but once in a while they become of use). Plenty of fleece blankets too. And when that still isn’t enough for their urge for expansion, they also grab some freshly folded towels from the laundry basket. And even the almost forgotten plastic tents find their way downstairs.

It’s a bright piece of work, but it’s keeping them occupied for hours. Absolutely fantastic after all the bickering they’ve been doing the past few days.

Amazed

Iedere dag verbaas ik me over dit jongetje.

Dit moet echt de meest genereuze en onbaatzuchtige 7-jarige zijn, die er op deze aardbol rondloopt.

Lieve Thijmen, mama kan een voorbeeld aan jou nemen.


Every day I’m amazed by this little guy.

He must be the most generous and unselfish 7 year old on earth.

Sweet Thijmen, you are mommy’s role model.

Als de kat van huis is...

Bijna voel ik me schuldig ;), maar we doen het lekker toch :p

We weten dat R met zijn hoofd zal schudden (‘patat is geen avondeten, dat is alleen maar een snack!’)

Maar als we de hele middag in het zwembad hebben rondgedobberd, zijn we alle vier moe en vooral hongerig.

Als je dan langs 'Piet Friet' komt fietsen, kan je gewoon geen nee zeggen!

Het was heerlijk! Patatje mèt (schuldgevoel), mmmm =)




I am almost feeling guilty ;), but we’re doing it anyway :p

Knowing R will disapprovingly shake his head (‘French fries isn’t dinner, it’s merely a snack!’)

But after spending the entire afternoon in a public swimming pool, the four of us are tired and above all famished.

So when we (on our bikes) pass ‘Piet Friet’ (place they sell French fries and other deep fried snacks), it’s impossible to say no!

It was delicious. Fries with all the works (including a pinch of guilt), yummie =)

Luie zon uh maandag

Terwijl de kinderen zich heerlijk in hun pierebadje uitleven...

While the kids are having a ball in their kiddie pool....

...heeft mama haar eigen feestje =)

...is mommy having her own private party =)

Frustrations of the short people =)

Sinds de dag R vertrokken is, schijnt de zon. [Letterlijk en absoluut niet figuurlijk bedoeld.] Heerlijk hoor!

Nu wonen wij in een huis met een plat dak. Wat op zeer zonnige dagen binnen echt Afghaanse temperaturen oplevert =) Niet echt lekker.

De vorige bewoners hebben een prachtig stuk doek achter gelaten wat je aan de pergola kan hangen. Hierdoor kan je op het terras lekker in de schaduw zitten, maar het zorgt er ook voor dat de temperatuur in de woonkamer wat daalt. Er is echter een KLEIN probleem.

Normaal hangt R dat doek altijd op. Hij (1.89m) staat gewoon, misschien een beetje op zijn tenen en haakt 1 voor 1 de elastieken van het doek aan de haken van de pergola. Nu aan mij de eer, maar helaas ben ik zo’n 30 cm kleiner... Voor mij moet er dus echt een keukentrapje aan te pas komen om deze klus te klaren.

Ik weet niet hoe lang ik er over heb gedaan en hoe vaak ik de hele tuinset ervoor heb moeten verschuiven maar het hangt. Ben er nu wel achter dat het 40 haken en 40 elastieken zijn. Hoop dat het nog lang droog blijft, want ik heb dit er echt niet weer 1-2-3 af =)

Since R left, the sun is shining. [Spoken literally, not metaphorically.] I’m loving it!

However our house’s roof is flat. So on these nice sunny days, we experience Afghan temperatures inside =) Not very comfortable. [No my dear American friends we don’t have standard AC in this nick of the woods.]

The former owners have left us this huge canvas, you can hang on the pergola. It creates lots of shade on our patio, but also makes our living room a lot cooler. There’s just this SMALL problem with it.

Usually R (6.4”) is the one hanging the canvas. He’s standing, OK maybe on his tippy toes, and simply hooks every elastic band of the canvas to the hooks of the pergola. Now I’m having the honors, but I’m almost 12 inches shorter…So I really need a stepladder to fix the job.

I don’t recall the time it took me and how often I had to move the yard furniture, but the canvas is hanging. Found out there are only 40 hooks and 40 elastic bands. Hopefully it won’t rain for a while, because taking it down will probably take just as long =)

Het duivenei

Wat een schrik!

Gistermiddag, boemeldeboemeldeboem! Met zijn drieen veren we overeind en hollen alledrie richting trap. Daar ligt ze, ons kleine meiske. Met een rotsmak van de trap gevallen, met d’r gezicht op een keiharde stenen vloer.

Mijn hart staat even stil. De jongens beginnen van de stress te huilen. Ik pak haar voorzichtig op en ook zij begint te krijsen. In haar geval een goed teken. Ik zoek naar verwondingen. Dan roept J, mam haar voorhoofd, daar! Dat ik dat niet gelijk zag. Een enorme buil, formaat duivenei. Een beetje verscholen tussen haar haren. OK, hier moet een arts naar kijken.

Ik blijf verbazingwekkend rustig. Jongens schoenen aan, in de auto! Maak nog snel even een washandje nat en race vervolgens naar de huisartsenpraktijk. Daar word ik redelijk snel geholpen door onze eigen huisarts. Hij doet zijn best M te onderzoeken, wat niet makkelijk is. Het hartverscheurende huilen is inmiddels overgegaan in een hartstochtelijk gesnik: Huis toe! Huis toe! Afgewisseld met: Mama neus! Mama neus! De loopneus van het huilen irriteert haar behoorlijk. Vind ik zelf een goed teken. Ze is alert genoeg.

Hij bekijkt de reactie van haar pupillen, checkt haar oren, nek en ruggengraat en is tevreden met de resultaten. Wij ook! We worden naar huis gestuurd met een wekadvies. Dus het is me het nachtje wel. Iedere twee uur wakker maken om te kijken of ze goed reageert. Dat gaat onder de omstandigheden aardig. Natuurlijk wil ze helemaal niet wakker worden. Maar dat wil ik meestal ook niet als ik heerlijk lig te slapen [na een enerverende dag]. Ze opent een half oog en mompelt wat of eigenlijk schudt en knikt ze haar hoofd op de vragen die ik haar stel. Ik ben er tevreden mee. Ga maar weer lekker verder slapen meis.

Om 8 uur vanochtend wordt ze uit zichzelf weer wakker. Helemaal haar vrolijke zelf. Ze vertelt over haar avontuur van gister. Minke trapvallen. Hoofd au. Minke draaien trap. Ze doet het voor [nee, niet op de trap]. Aha! Bovenaan de trap heeft ze rondjes staan draaien. Denk niet dat ze dat nog eens zal doen. Ze schudt in ieder geval ontkennend haar hoofd als ik het haar vraag =)

Shortly after we got back from the doctor's office. Pitiful little thing, with this huge bump.

This morning. All happy again. Swelling is almost gone, but it's still black and blue.

We had quite a scare!

Yesterday afternoon, boink-boink-boink-boink! The three of us jump up and race towards the stairs. There she is, our baby girl. Crashed down the stairs, landing face down on a rock hard tile floor. My heart skips a beat. The boys start to cry. I carefully lift her from the floor and also she starts to cry. A good sign in her case. I examine her for injuries. Then J calls, mom her forehead, look! How could I have missed that? A huge bump, size goose egg. A little hidden behind her hair. OK, I need a doctor to take a look at this.

I stay amazingly calm. Boys put on your shoes, get in the car! A grab a wet washcloth and race to the doctor’s office. Luckily they also think this needs attention quick, so our own family practitioner comes to see us ASAP. He tries his best to examine her, not an easy thing to do. The devastating crying has now become a heartbreaking sobbing: Home! Home! Alternated with: Mommy nose! Mommy nose! Her runny nose is bothering her a lot. Another good sign to me! She’s quite alert.

The doctor checks her pupils, ears, neck and spine and says she’s OK. Thank you Lord! I need to watch her closely though. Also during the night. Every two hours I need to rouse her gently to make sure she’s responding normally. She does well under the circumstances. Ofcourse she doesn’t want to be roused. But neither would I when I’m in lalaland [after a pretty exciting day]. She opens half of an eye and mumbles a bit or better shakes and nods her head when I ask her something. It will do. You go back to sleep my little angel.

At eight o’clock this morning she wakes up on her own. She’s her happy little self again. She’s telling me about yesterdays adventure. Minke fall stairs. Head ouch. Minke turning stairs. She shows me what she’d done [no, not on the stairs]. AHA! She was twirling on top of the stairs and lost her balance. Don’t think she’ll do that again. At least she’s shaking her head very determined when I ask her =)