Heel wat keren is het goed gegaan. Maar deze keer dus even niet. Voor de tigste keer viel mijn cameratas op de grond. Dit keer van een riante hoogte. PATS op de stenen vloer. AU!
Met mijn fototoestel is gelukkig niets aan de hand. Maar mijn telelens heeft de val niet overleefd. Het glas is kapot en nu ben ik heel, heel, ja echt ontzettend vreselijk ontroostbaar verdrietig. Het voelt alsof ik mijn kind uit mijn handen heb laten vallen. Een enorm schuldgevoel knaagt nu aan me.
Misschien kan de fototoestellen dokter hem er weer bovenop krijgen. Ik hoop het maar voor hem [en een klein beetje voor mezelf ;-)].
So many times no damage was done. But not this time. For the umpteenth time my camera bag dropped on the floor. This time from a substantial height. BOINK on the tile floor. OUCH!
My camera is all right. But my zoom lens didn’t survive the fall. The glass is broken and now I’m really, very, yes extremely, inconsolably sad. It feels like dropping your baby. And this terrible feeling of guilt is eating me away.
Maybe the camera doctor knows how to make him well again. I do hope he can, for his sake [and a little bit for my own ;-)].
1 comment:
Owww dat is superzonde zeg! :(
Ben je al bj de camera dokter geweest??
Post a Comment