Vanmiddag mocht hij een of andere rotplant uitgraven. Zo'n ding met enorme scherpe bladeren, waar je je handen iedere keer aan open haalt als je er alleen maar onschuldig langs wilt lopen. Ik kan natuurlijk zeggen dat de naam ervan me even is ontschoten. Maar wie hou ik nu voor de gek. Ik heb al moeite met de namen van planten die ik mooi vind, dus denk maar niet dat ik mijn hersens belast met spuuglelijke dingen ;-)
Goed, dit nare ding was natuurlijk enorm gaan woekeren. Dus het was een heidense klus om het uit te graven. Geloof niet dat manlief zo blij met me was. Maar het is wel een duidelijk bewijs van zijn grenzeloze liefde voor me [dank je schat]. Na een hoop gezwoeg en stil getier [ik zag het hem denken] was de fijne plant uit de tuin verdwenen en restte alleen nog een groot gapend gat.
{{{Yes}}} Dachten we met zijn vijven...
Ik, yes dat ding is weg!
R, yes eindelijk van die rotklus af!
T en M, yes een berg aarde om in te spelen!
J [ester in dit geval], yes het begin van de kuil is al gemaakt, kan ik het verder afmaken!
De laatste had pech, want zijn 'yes' ging mooi niet door, maar de anderen waren met recht blij. T en M hebben heerlijk zitten spelen met aarde, scheppen, spade en hark.
Of ze groene vingers hebben is nog de vraag, maar met zwarte handen hebben ze in ieder geval geen probleem =)
No comments:
Post a Comment