Vertrouwen

Grote koppen in de krant vanochtend. Het vermiste 12-jarige meisje Milly uit Dordrecht is dood gevonden. Hoofdverdachte: de buurman van twee huizen verderop. Nota bene een politieman.
Het maakt me in en in triest. Wie kan ik mijn kinderen nog laten vertrouwen?

Afscheidscadeau juf

Minke’s eerste jaartje op de basisschool is best een beetje rommelig.
Op 24 november begint ze in groep 1a. Een instroomgroep met twee juffen en een LIO (leraar-in-opleiding) juf.

Na de kerstvakantie gaat een van de twee juffen in een andere groep lesgeven en komt er een andere juf in haar groep bij. Vervolgens groeit de groep natuurlijk groter en groter en worden ze na de voorjaarsvakantie opgesplitst in twee groepen. Minke komt dan in 1b terecht en LIO juf Esther gaat deze groep draaien. Op woensdag komt er een vaste invaljuf, want dan gaat juf Esther naar de PABO voor de laatste loodjes van haar opleiding.

Zonder te overdrijven heeft Minke in 8 maanden tijd net zoveel verschillende gezichten voor de klas gezien als ik in 8 jaar kleuter - en lagere school tijd bij elkaar! Maar het maakt haar niet uit. Ze heeft een TOP jaar gehad. Altijd met veel plezier naar school gegaan, nieuwe vriendjes gemaakt en veel geleerd. Vandaar dit bedankje voor juf Esther. Inmiddels geen LIO meer, maar een ‘echte’ juf. Maar dat was ze voor Minke natuurlijk allang =)

Het is trouwens ontzettend leuk om met twintig vierjarigen een vragenlijstje door te nemen. De antwoorden die je krijgt...

Mini Chinooks

Na drie weken Spanje komt papa weer thuis en brengt voor de jongens wel erg leuke cadeautjes mee. Twee radiografisch bestuurbare Chinooks. Ze zijn een schot in de roos.

En blijkbaar valt de appel niet ver van de boom, want de jongens lijken een ‘vliegershandje’ te hebben =)

H.E.L.P!

Give me an “H”
Give me an “E”
Give me an “L”
Give me a “P”
What does that spell…..Help!

We gingen vanmiddag even door de grote doos met verkleedkleren. Morgen viert de juf haar verjaardag en mogen alle kleuters van 1b verkleed naar school. Minke twijfelt nog wat ze aan zal doen. Een van haar vele prinsessenjurken of toch het oude musketierspak van haar broer.
Moeilijk kiezen. Maar dan komt ze dit tegen…

Een schattig piepklein cheerleaders pakje. Maatje 86 (18 maanden).

[October 2005, Minke 11 mos. ready for her first Halloween]

Dat past toch nooit lieverd. “Tuurlijk wel!”
Tja het rokje is flink mini, maar met die wespentaille van je, heb je verder geen problemen.
En oeps het shirtje is behoorlijk kort. Maar Jochem schiet je te hulp. “Dat hoort juist zo, mam!”
Het is maar goed dat je nu in Nederland naar school gaat. In Amerika word je met zo’n blote navel meteen naar huis gestuurd.

Mama gaat er toch maar even een nachtje over slapen. Morgen hakken we de knoop door.



This afternoon we went through a huge pile of dress up clothes. Tomorrow Minke’s teacher will celebrate her birthday and she and her Kindergarten classmates can dress up for the occasion. My little girl is still in doubt. What will she wear. One of her many princess gowns or will it be her brothers old musketeer outfit. Tough decision. But then she comes across something else….

An adorable teeny tiny cheerleaders costume. Size 18 mos.
But sweetie that will never fit. “Sure it will!”
Oh well, the skirt is very mini, but with your wasp waist other than that no problems.
But oops, the shirt is extremely short. But then Jochem comes to your rescue. “That’s how it’s supposed to look, mom!”

It’s a good thing you go to a Dutch school, girl. In the States you will be send home to change when showing your belly button like this.

Mom will sleep on it. Tomorrow we’ll decide.

Fashion Statement

Iedere dag weer dezelfde vraag. Wat trekt ze aan vandaag?
De jongens zijn altijd zo meegaand geweest op het gebied van kleding.
Maar zij niet. Oh nee. Ze heeft zo’n duidelijk eigen mening. En een sterke drang naar zelf keuzes maken.

Leg ik op een koude winterse dag een spijkerbroek met warme trui klaar, komt ze met een zomers jurkje aanzetten. Mam ik wil liever dit jurkje aan! Maar meiske de rijp ligt op de bomen. Praten als Brugman kan ik. En meestal met een schuine blik op de klok, sluiten we uiteindelijk een compromis en wordt het een rokje met een warme maillot. Een klein beetje toegeven wil ze wel, maar alles wat ik klaar leg, gaat uit principe niet aan.

Op vrije dagen laat ik haar meestal haar gang maar gaan. Zo ook vandaag =)
Hoezo fashion statement.

Herfst 1

Vorige week zette ik wat pompoenen voor de deur.

I put some pumpkins on our front porch last week.

Maar wind en regen maakte er pas een echt herfst tafereeltje van.

But rain and an autumn breeze gave it the real finishing touch.

De Kanarie

Als ik vanochtend naar mijn ‘voordeur decoratie’ kijk [en voor de zoveelste keer denk dat hier toch eigenlijk pompoenen en kastanjes horen te liggen], zie ik wat afwijkends. Iemand heeft er een soort paasachtig vogeltje ingezet. Terwijl ik sta te bedenken wie dat nou toch gedaan zou kunnen hebben, beweegt het ineens. Het ding is echt. Het leeft. Ik schrik er een beetje van, maar haast me dan naar binnen om mijn camera te pakken.

Waarschijnlijk is de vogel al lang en breed gevlogen, maar ik waag het erop.
Maar nee hoor. Hij zit er nog. Heeft het blijkbaar reuze naar zijn zin tussen plastic gras en nep narcissen. Ik maak een paar foto’s. En het gele model werkt gewillig mee. Hij blijft braaf zitten en begint zelfs wat te tjilpen. Als absolute vogel leek, heb ik geen idee wat hij ermee wil zeggen. Jeetje wat ben ik toch een blij, vrij en vrolijk vogeltje. Of hemelse goedheid waar ben ik nu toch weer verzeild geraakt.

Ondertussen komt ons harige monster polshoogte nemen. Maar Pietje laat zich niet weg blaffen. Ik breng Jester naar binnen en als ik terug kom is het leed geschied. Het gele ding zit in m’n gang. We hebben blijkbaar zijn vertrouwen gewonnen. Maar of we daar nu blij mee moeten zijn….

Want wat nu. Ik ben niet ingesteld op vogelbezoek. Heb geen kooi. En trouwens ook geen vogelzaad. Het maakt hem voorlopig niet zoveel uit. Nieuwsgierig vliegt hij mijn hele huis door. Op de voet gevolgd door hond en peuter.

Ik ga maar eens bij de buurvrouw buurten of zij weet wie hier in de straat misschien een kanarie mist. Ook zij heeft geen flauw idee.

Ik bel de plaatselijke Amivedi. Antwoordapparaat.

Ik bel het dierenasiel. Antwoordapparaat.

Ik bel onze dierenarts. Gelukkig hier neemt iemand op.

Maar helaas is er geen melding van een vermiste kanarie binnen gekomen. Ik vraag om tips. Ben vol goede bedoelingen, maar dit beestje is hier echt zijn leven niet zeker. Ze geeft me het telefoon nummer van het Vogel Revalidatiecentrum in Zundert [een dorp verderop]. Het gele geval is in prima conditie, maar of dat nog zo is na een ochtendje rondfladderen door mijn woonkamer, zich daarbij herhaaldelijk bijna te pletter vliegend tegen ramen en schuifpui…


Ik bel ze toch maar. Ook hier geen melding binnengekomen. Toch vreemd. Zou iemand Pietje de deur uit hebben gezet?


De vriendelijke vogel vrijwilligster vertelt me dat ik de kanarie wel naar haar kan brengen. Wat een opluchting. Hoe schattig het ding er ook uitziet, kanariepietjes staan niet erg hoog op mijn verlanglijstje. Een kwartiertje later hebben Minke en ik hem gevangen. In een doosje gestopt en zitten we in de auto richting Zundert.




Het is een prachtig opvanghuis. Waar de laatste weken al heel wat vogeltjes (en andere dieren) zijn binnen gebracht. Parkieten, dwergpapegaaitjes en nog een andere kanarie. Allemaal gevonden en nog niemand heeft zich gemeld. Ik hoop maar dat dit gele schatje wel wordt gemist en zijn baasje hem straks op gaat halen in Zundert. De vrijwilligster zou me bellen als iemand zich voor hem meldt. Ik ben heel benieuwd…