Shrek oren

Gezellig zit ze naast me op het aanrecht. Terwijl ik de groente snij, vertelt zij over haar dag. Wat ze allemaal heeft gedaan op de peuterspeelzaal. Wat Vera zei en hoe Nadia tegen haar was opgefietst en ze was gevallen. En uit welk boek de juf heeft voorgelezen.


Vrolijk kwebbelt ze door. Ik hoef niet veel te zeggen. Af en toe een ja of nee is voldoende om haar spraakwaterval te laten stromen. En dan zegt ze ineens – midden in de zin over het mereltje in de tuin – Mama mag ik een appeltje met Shrek oren?


Nu volstaat een ja of nee niet. Ik heb geen flauw idee waar ze het over heeft. Wat voor appeltje lieverd?


Een appeltje met Shrek o-ren! En ze wijst ergens naar. Ik volg haar kleine vingertje en dan zie ik wat ze bedoelt.

De fantasie van een kind is onbetaalbaar.



Very comfortably she’s sitting next to me on the countertop. While I’m chopping up veggies, she’s telling me about her day. The things she’s done in pre-school. What Vera said and about how Nadia bumped into her on her bike so she fell. What book the teacher has read to them.

Joyfully she chatters away. No need for me to say a thing. An occasional yes or no, will keep her fountain of words flowing. And then all of a sudden –right in the middle of a sentence about the little blackbird in the backyard- she asks: Mom can I have an apple with Shrek ears?

Now a simple yes or no won’t do. I’m clueless. What kind of apple sweetie?
An apple with Shrek eaaa-rs! And she’s pointing at something. I follow her little index finger and see what she’s talking about.

A child’s fantasy is priceless.