De Grote Zus

Nu alle speelboeken van de diverse speelgoedwinkels weer in de brievenbus vallen, is Minke ineens druk bezig met haar verlanglijstje. Haar wensen zijn gelukkig klein:
Een prinsessenspel, een Mega Mindy horloge en een … zusje. Weliswaar niet gevonden in de diverse catalogi, maar desalniettemin een diepgewortelde wens.

Ze wil namelijk zo graag een ‘grote zus’ zijn. We bereiden haar voor op een kleine teleurstelling op dit punt, maar vanmiddag mocht ze wel oefenen. Kleine Max kwam namelijk een paar uurtjes spelen. En ze heeft zich echt als een SUPER grote zus gedragen.

Zo las ze hem voor uit het Bert en Ernie boek tot hij er genoeg van kreeg [1 minuut en 20 seconde], deelde ze haar keukentje met hem [tot hij met de pannen ging gooien] en bouwde ze samen grote torens van duplo [tot hij het bouwwerk met de grond gelijk maakte].
Ze bleef dapper doorzetten. Een grote zus zijn, is blijkbaar hard werken.

Alleen toen hij aan haar haren begon te trekken, had ze even genoeg van het grote zus zijn. Al brachten zijn dikke knuffels erna haar wel weer even aan het twijfelen.
Toen mocht grote broer aan het werk. Die heeft per slot van rekening wat meer ervaring met ‘grote broer’ zijn.

We vonden het allemaal ontzettend leuk zo’n kleintje over de vloer. Het is dan ook een super gezellig ventje. Die alles goed vindt en veel lacht, maar sorry Minke dat grote zus worden zit er toch niet in meiske.

Maar weet je wat. We vragen gewoon aan Whitney of Max wat vaker kan komen spelen ;-)

Haat-liefde verhouding

Ik hou van je computer. Je bent echt mijn maatje. Na de kinderen ben je een van de eerste dingen waarnaar mijn aandacht ’s morgens gaat. Even snel de mailbox checken en de koppen lezen op www.nu.nl

Maar soms kent onze relatie ook zwaar weer. Bijvoorbeeld als we Service Pack 3 aan het downloaden zijn. En je er alleen maar ziek van wordt in plaats van beter. Er zelfs helemaal de brui aan geeft. Dan wordt mijn liefde behoorlijk op de proef gesteld.

Als je na een paar dagen nog steeds in de lappenmand zit, roep ik de hulp in van een computer relatie therapeut. Helaas kan hij ons ook niet helpen.
Maar als we er uiteindelijk toch [OK ik geef het toe: stom-toe-vallig] samen uit komen en SP3 toch zijn plekje op je harde schijf heeft gevonden, is alles weer goed en zijn we weer helemaal verliefd =)



I love you dear desktop. You are my true pal. And after taking care of my three darlings in the morning, you’re the first one who’s getting my attention. For a quick check of the mailbox and to read some headlines on www.nu.nl.

But sometimes our relationship is in bad weather. For instance when downloading Service Pack 3 last week. And it’s only making you sick instead of better. And you totally chuck it, my love for you is really put to the test.

When you’re still not feeling OK after a few days, I call for a computer relation therapist. But no luck, he can't help us.
And then when we [OK I admit it by a fluke] sort out our problems after all and SP3 does find its spot on your hard drive, everything is well again and love is in the air =)

Het had zo leuk kunnen zijn

Het had zo leuk kunnen zijn.
Het afscheidsfeestje van René zijn werk. Vanwege de verhuizing van Soesterberg naar Gilze-Rijen.

Een groot feest met optredens van de enige echte Jan Smit en die lekkere [oeps, wat zeg ik nou] Xander de Buisonjé. We hadden er zin in. En het was zowaar gelukt een oppas te regelen op een doordeweekse avond.

Maarja dan begint ons kleine meisje dinsdag te hoesten. En woensdag te snotteren.
En uiteindelijk komt ze vanmiddag doodmoe van de peuterspeelzaal. De juf vertelt het meteen. Minke was wel erg rustig en zat veel op haar duim te zuigen.

Thuis krijgt ze weer een opleving, maar rond etenstijd is de koek op. Koorts en ontroostbaar huilen. We leggen haar op bed. Ze valt als een blok in slaap, maar we kunnen het niet over ons hart verkrijgen nu weg te gaan.

Wat zijn we toch een sukkels =)




It could have been so much fun.
The farewell party at René’s work. Because soon they’ll be moving from Soesterberg to Gilze-Rijen.

A great party with the one and only Jan Smit and the drop dead gorgeous [oops what am I saying] Xander de Buisonjé. We were really looking forward to this. Found a sitter that could stay late even on a weekday.

But then our little angel starts coughing on Tuesday. And her nose starts running on Wednesday. And then today I pick her up from preschool exhausted. The teacher tells me, she was unusually quiet and sucking her thumb a lot.

At home she’s perking up again, but then around dinner time it’s over and out. She’s running a fever and cries unstoppable. We put her to bed. And the next moment she’s sound asleep. However *we* can’t leave her now.

Boy are we suckers or what =)

Shrek oren

Gezellig zit ze naast me op het aanrecht. Terwijl ik de groente snij, vertelt zij over haar dag. Wat ze allemaal heeft gedaan op de peuterspeelzaal. Wat Vera zei en hoe Nadia tegen haar was opgefietst en ze was gevallen. En uit welk boek de juf heeft voorgelezen.


Vrolijk kwebbelt ze door. Ik hoef niet veel te zeggen. Af en toe een ja of nee is voldoende om haar spraakwaterval te laten stromen. En dan zegt ze ineens – midden in de zin over het mereltje in de tuin – Mama mag ik een appeltje met Shrek oren?


Nu volstaat een ja of nee niet. Ik heb geen flauw idee waar ze het over heeft. Wat voor appeltje lieverd?


Een appeltje met Shrek o-ren! En ze wijst ergens naar. Ik volg haar kleine vingertje en dan zie ik wat ze bedoelt.

De fantasie van een kind is onbetaalbaar.



Very comfortably she’s sitting next to me on the countertop. While I’m chopping up veggies, she’s telling me about her day. The things she’s done in pre-school. What Vera said and about how Nadia bumped into her on her bike so she fell. What book the teacher has read to them.

Joyfully she chatters away. No need for me to say a thing. An occasional yes or no, will keep her fountain of words flowing. And then all of a sudden –right in the middle of a sentence about the little blackbird in the backyard- she asks: Mom can I have an apple with Shrek ears?

Now a simple yes or no won’t do. I’m clueless. What kind of apple sweetie?
An apple with Shrek eaaa-rs! And she’s pointing at something. I follow her little index finger and see what she’s talking about.

A child’s fantasy is priceless.

Zoete appeltjes

Het is een boompje van niks. Een iel stammetje. Met hier en daar een paar uitgeschoten takken. Maar ieder najaar verbaast het ding ons weer. Nadat het eerste dozijn appels door kindervoetjes op de grond tot moes is gestampt, is de tijd (en de appel) rijp voor de oogst.

Balancerend op een laddertje hebben we de buit binnen gehaald. Dit jaar weer meer dan het vorige. En wat zijn ze lekker dit keer. Vorig jaar vond ik ze nog wat te zuur om zo te eten en is het merendeel in de appeltaart en appelmoes verdwenen. Maar nu. Oh la la. Wat een heerlijk zoete appeltjes. Natuurlijk nog steeds geschikt voor de taart, maar ze gaan ook lekker mee naar school om met een bekertje limonade heerlijk opgepeuzeld te worden.


De oogst is bijna 10 kilo. Dat wordt dus heel wat appeltjes eten de komende tijd. Nog suggesties voor de appelverwerking. Mail me maar =)

It’s just an itty bitty tree. Scrawny trunk. And a few sprouted branches here and there. But then every fall this tiny thing surprises us again. After the first pounds of apples are mashed into applesauce on the ground by small feet, the time is right for harvesting.

Risking our lives on a ladder we collected most of the apples. There are even more than last year. And that taste. Yummy! Last year I thought they were a bit tart, so most of them ended in apple pie and applesauce. But now. Good heavens. These are so sweet and delicious. Ofcourse still suitable for pie, but also great for a snack at school, to go along with some lemonade.

We harvested almost 22 pounds. So this family is definitely keeping the doctor away ;-). Anyone with some tasty suggestions for this load of apples. Feel free to send me a recipe =)