Herfst 1

Vorige week zette ik wat pompoenen voor de deur.

I put some pumpkins on our front porch last week.

Maar wind en regen maakte er pas een echt herfst tafereeltje van.

But rain and an autumn breeze gave it the real finishing touch.

De Kanarie

Als ik vanochtend naar mijn ‘voordeur decoratie’ kijk [en voor de zoveelste keer denk dat hier toch eigenlijk pompoenen en kastanjes horen te liggen], zie ik wat afwijkends. Iemand heeft er een soort paasachtig vogeltje ingezet. Terwijl ik sta te bedenken wie dat nou toch gedaan zou kunnen hebben, beweegt het ineens. Het ding is echt. Het leeft. Ik schrik er een beetje van, maar haast me dan naar binnen om mijn camera te pakken.

Waarschijnlijk is de vogel al lang en breed gevlogen, maar ik waag het erop.
Maar nee hoor. Hij zit er nog. Heeft het blijkbaar reuze naar zijn zin tussen plastic gras en nep narcissen. Ik maak een paar foto’s. En het gele model werkt gewillig mee. Hij blijft braaf zitten en begint zelfs wat te tjilpen. Als absolute vogel leek, heb ik geen idee wat hij ermee wil zeggen. Jeetje wat ben ik toch een blij, vrij en vrolijk vogeltje. Of hemelse goedheid waar ben ik nu toch weer verzeild geraakt.

Ondertussen komt ons harige monster polshoogte nemen. Maar Pietje laat zich niet weg blaffen. Ik breng Jester naar binnen en als ik terug kom is het leed geschied. Het gele ding zit in m’n gang. We hebben blijkbaar zijn vertrouwen gewonnen. Maar of we daar nu blij mee moeten zijn….

Want wat nu. Ik ben niet ingesteld op vogelbezoek. Heb geen kooi. En trouwens ook geen vogelzaad. Het maakt hem voorlopig niet zoveel uit. Nieuwsgierig vliegt hij mijn hele huis door. Op de voet gevolgd door hond en peuter.

Ik ga maar eens bij de buurvrouw buurten of zij weet wie hier in de straat misschien een kanarie mist. Ook zij heeft geen flauw idee.

Ik bel de plaatselijke Amivedi. Antwoordapparaat.

Ik bel het dierenasiel. Antwoordapparaat.

Ik bel onze dierenarts. Gelukkig hier neemt iemand op.

Maar helaas is er geen melding van een vermiste kanarie binnen gekomen. Ik vraag om tips. Ben vol goede bedoelingen, maar dit beestje is hier echt zijn leven niet zeker. Ze geeft me het telefoon nummer van het Vogel Revalidatiecentrum in Zundert [een dorp verderop]. Het gele geval is in prima conditie, maar of dat nog zo is na een ochtendje rondfladderen door mijn woonkamer, zich daarbij herhaaldelijk bijna te pletter vliegend tegen ramen en schuifpui…


Ik bel ze toch maar. Ook hier geen melding binnengekomen. Toch vreemd. Zou iemand Pietje de deur uit hebben gezet?


De vriendelijke vogel vrijwilligster vertelt me dat ik de kanarie wel naar haar kan brengen. Wat een opluchting. Hoe schattig het ding er ook uitziet, kanariepietjes staan niet erg hoog op mijn verlanglijstje. Een kwartiertje later hebben Minke en ik hem gevangen. In een doosje gestopt en zitten we in de auto richting Zundert.




Het is een prachtig opvanghuis. Waar de laatste weken al heel wat vogeltjes (en andere dieren) zijn binnen gebracht. Parkieten, dwergpapegaaitjes en nog een andere kanarie. Allemaal gevonden en nog niemand heeft zich gemeld. Ik hoop maar dat dit gele schatje wel wordt gemist en zijn baasje hem straks op gaat halen in Zundert. De vrijwilligster zou me bellen als iemand zich voor hem meldt. Ik ben heel benieuwd…

Fietsen zonder zijwielen

Ze vond het tijd.

Tijd om nu maar eens te fietsen zonder die malle zijwieltjes.

En ze doet het gewoon!

She felt the time was right.

Time to take off those silly training wheels.

And off she goes!